Bier
Homoseksuele neigingen
Paracetamol
Een moeder met een baan
Een moeder die geenzins op mij lijkt
Mijn moeder
Een niet-lesbisch uiterlijk (dus geen houthakkersbloes en bloempotkapsel zoals nu)
Een kapsel wat voor een collectief orgasme zorgt overal waar ik kom
(en niet aan een paddo doet denken zoals nu)
Zelfvertrouwen
Een schorre keel (stem)
Talent
Een broer die nu niet op Schiermonnikoog zit
Bob Dylan
A shakin' booty
Een gespleten persoonlijkheid
Een taart vol langharige gespierde chippendales
Remmen (of juist geen?)
Het nummer 'sex on the beach' van The Vengaboys
Sex on the beach
Liefde, chocola
Slaap.
vrijdag 9 oktober 2009
zaterdag 18 juli 2009
Willekeurigheid
Het plot waar iedereen al tijden op zat te wachten,
een pratende champignon die een bonestaak van een tante helpt met haar lelijkheid
door haar naar de vader champignon te brengen die haar doorverwijst naar een gemene
'joffer zonder kop', daarbij een man verkleed als ridder die zich uitgeeft
als een dichter genaamd Cyrano de Bergerac
in combinatie met een door vliegende bokken getrokken vlammende wagen
en een pop genaamd Schanulleke?
Het einde is in zicht.
De laatste paar dagen van het non-actieve deel van mijn vakantie
hebben mij zo diep in het moeras der verveling doen zakken
dat ik NU ZELFS SUSKE EN WISKE STRIPBOEKEN LEES.
De dagen slepen zich voort als een blok aan mijn been en laat mij
beschamende dingen doen, ik ga bijvoorbeeld tegenwoordig ook MET MIJN MOEDER
NAAR DE ALBERT HEIJN OM DAAR INTERVIEWS MET DANIEL RADCLIFF IN DE TROS GIDS TE LEZEN.
Ik hoop niet dat iemand mij daar heeft gezien, natuurlijk, hierdoor weet iedereen het ook,
maar dan in ieder geval met verklaring.
De hete stoot op de druivenafdeling (mooie titel voor een soft porno-film?)
en mijn moeder die veel, veel te opzichtig roept 'Ezra, wil jij niet even bij de druiven kijken'.
Nee, bedankt ma.
Wat betreft het stripboek, in wezen was ik op zoek naar een ouderwets Amerikaans stripboek,
met afbeeldingen zoals:
Maar aangezien ik, mijn ouders en al mijn andere bloedverwanten
overweldigend niet-cool zijn moest ik het doen met
Asterix en Obelix, Sjors en Sjimmie en Suske en wiske.. (wat een hoop duo's..)
Dank god met de baard dat het niet non-actieve gedeelte, ook wel actieve gedeelte
van de vakantie nu begint, halleluja.
Morgen is Matthias jarig, taart, dat het hem smaken mag.
Natuurlijk ga ik niet verklappen wat ik voor hem heb, want stel je eens,
enkel hypothetisch, totaal vrijblijvend, puur bij wijze van spreke toch eens voor
dat hij het zou lezen!
Oh nee, gare rapen, dansende poppen, lap!
De verveling dwingt je soms tot actie en dat is goed,
daarom heb ik besloten om (hmm begin nu al te twijfelen aan het idee),
ik heb dus besloten om (..twijfelt meer)
Ik ga een mail sturen naar het Sneker Nieuwsblad,
of het ze leuk lijkt dat ook een jonger persoon af en toe
iets voor ze schrijft, want die kijkt toch met een andere blik
naar de dingen en blablabla.
Het is gewoon zo frustrerend, iedereen op het kijkbuisapparaat
en om je heen die allemaal interessante dingen doen,
en ik die er telkens alleen maar naar moet kijken (niet dat ik daar niet van geniet, maar)
Ik weet niet, het is verwarrend, zo'n vakantie,
ik gedij gewoon onder stress, als ik straks weer naar school moet
komt alles weer goehoed.
Doch vervolg op het actieve gedeelte van mijn vakantie.
Maandag ga ik met twee vriendinnen uit mijn klas naar Ameland,
stinken in mijn vader's caravan, zandfeesten,
Harry Mulisch in een rode string, lachen op een opblaaskrokodil
en paardrijden tot het pijn doet.
Daarna veel schrijven en gitaar spelen, gevolgd door
25 juli; met Matthias en Jurjen naar Amsterdam,
6 dagen later met de bus naar Tsjechië (onuitspreekbaar hooggebergte, 10 dagen)
Daarop nostalgisch met mama en broer naar Ameland,
misschien een hot date met een zeker persoon uit Groningen (?),
gevolgd door een week me bezatten op lowlands,
in verkeerde tenten in slaap vallen, de mexicaanse griep krijgen,
en dan
stressssss!
een pratende champignon die een bonestaak van een tante helpt met haar lelijkheid
door haar naar de vader champignon te brengen die haar doorverwijst naar een gemene
'joffer zonder kop', daarbij een man verkleed als ridder die zich uitgeeft
als een dichter genaamd Cyrano de Bergerac
in combinatie met een door vliegende bokken getrokken vlammende wagen
en een pop genaamd Schanulleke?
Het einde is in zicht.
De laatste paar dagen van het non-actieve deel van mijn vakantie
hebben mij zo diep in het moeras der verveling doen zakken
dat ik NU ZELFS SUSKE EN WISKE STRIPBOEKEN LEES.
De dagen slepen zich voort als een blok aan mijn been en laat mij
beschamende dingen doen, ik ga bijvoorbeeld tegenwoordig ook MET MIJN MOEDER
NAAR DE ALBERT HEIJN OM DAAR INTERVIEWS MET DANIEL RADCLIFF IN DE TROS GIDS TE LEZEN.
Ik hoop niet dat iemand mij daar heeft gezien, natuurlijk, hierdoor weet iedereen het ook,
maar dan in ieder geval met verklaring.
De hete stoot op de druivenafdeling (mooie titel voor een soft porno-film?)
en mijn moeder die veel, veel te opzichtig roept 'Ezra, wil jij niet even bij de druiven kijken'.
Nee, bedankt ma.
Wat betreft het stripboek, in wezen was ik op zoek naar een ouderwets Amerikaans stripboek,
met afbeeldingen zoals:
Maar aangezien ik, mijn ouders en al mijn andere bloedverwanten
overweldigend niet-cool zijn moest ik het doen met
Asterix en Obelix, Sjors en Sjimmie en Suske en wiske.. (wat een hoop duo's..)
Dank god met de baard dat het niet non-actieve gedeelte, ook wel actieve gedeelte
van de vakantie nu begint, halleluja.
Morgen is Matthias jarig, taart, dat het hem smaken mag.
Natuurlijk ga ik niet verklappen wat ik voor hem heb, want stel je eens,
enkel hypothetisch, totaal vrijblijvend, puur bij wijze van spreke toch eens voor
dat hij het zou lezen!
Oh nee, gare rapen, dansende poppen, lap!
De verveling dwingt je soms tot actie en dat is goed,
daarom heb ik besloten om (hmm begin nu al te twijfelen aan het idee),
ik heb dus besloten om (..twijfelt meer)
Ik ga een mail sturen naar het Sneker Nieuwsblad,
of het ze leuk lijkt dat ook een jonger persoon af en toe
iets voor ze schrijft, want die kijkt toch met een andere blik
naar de dingen en blablabla.
Het is gewoon zo frustrerend, iedereen op het kijkbuisapparaat
en om je heen die allemaal interessante dingen doen,
en ik die er telkens alleen maar naar moet kijken (niet dat ik daar niet van geniet, maar)
Ik weet niet, het is verwarrend, zo'n vakantie,
ik gedij gewoon onder stress, als ik straks weer naar school moet
komt alles weer goehoed.
Doch vervolg op het actieve gedeelte van mijn vakantie.
Maandag ga ik met twee vriendinnen uit mijn klas naar Ameland,
stinken in mijn vader's caravan, zandfeesten,
Harry Mulisch in een rode string, lachen op een opblaaskrokodil
en paardrijden tot het pijn doet.
Daarna veel schrijven en gitaar spelen, gevolgd door
25 juli; met Matthias en Jurjen naar Amsterdam,
6 dagen later met de bus naar Tsjechië (onuitspreekbaar hooggebergte, 10 dagen)
Daarop nostalgisch met mama en broer naar Ameland,
misschien een hot date met een zeker persoon uit Groningen (?),
gevolgd door een week me bezatten op lowlands,
in verkeerde tenten in slaap vallen, de mexicaanse griep krijgen,
en dan
stressssss!
vrijdag 17 juli 2009
Regina Spektor, en does anyone know the first line of this song?
Zoals iedereen die het wilde weten al wist, ben ik afgelopen dinsdag naar Regina Spektor in paradiso geweest. Het was echt fabellschaft en ganz geil (sorry).
De nummers van haar albums werden afgewisseld met de veelal bekende nummers zoals Ghost of corporate future, Hotel Song en On The Radio.
Zwaai zwaai
Ongetwijfelt zijn er veel betere foto's gemaakt, maar aangezien dit MIJN blog is, wil ik MIJN 
foto's ook nog een kans geven.
foto's ook nog een kans geven...Het begon allemaal toen god met de baard besloot een vrouw op de wereld (Moskou om precies te zijn) te zetten die met haar zang- en pianospel ieders hart zal verblijden als een chocolademousse. Daarmee grijp ik misschien iets te ver de geschiedenis in, dus laat ik eerst maar eens beginnen met dinsdagavond 18:00 uur.
Een uur voordat de zaal open zou gaan (19:00 uur) stonden wij (Ik en een aantal andere verwoede Regina Spektor groupies uit Sneek en omstreken) met een handvol andere dood-moeilijk-fans. In dat uur gebeurde er niet zo veel vertelenswaardigs, behalve dat er af en toe mensen langsliepen die misschien wel net iets spannend hadden gedaan, bijvoorbeeld dansen op een bar met vijf liliputters (..het was tenslotte Amsterdam..), maar ik stond daar dus maar wat.
Uiteindelijk gingen de grote houten deuren -naar een moment vol spanning of niet aan de verkeerde kant waren gaan staan- open.
Daar was iedereen natuurlijk blij om, maar ook weer niet zo blij dat ze er een dansje door gingen doen, althans dat heb ik niet gezien.
Het geplande voorprogramma (Reggie Watts, 'de niggah die goed kon beatboxen') was niet komen opdagen, dus toen moesten wij het maar doen met twee bandleden van Regina.
De zanger schuinestreepje violist schuinestreepje opreginasgitaarspelendegitarist schuinestreepje gekkegezichtentrekker heette Kay (K niet te verwarren met een G) Ishibashi 'If I say Ishi, you say Bashi'.
Dit liet mij overigens koud, want ik stond op het punt Regina Spektor te zien!!!! (waaah, geilheid, doet een dansje, kwijlt).
Het viel me ondertussen op dat er veel mannen waren met krullen en/of een baarden en veel meisjes met ponies en dat er behalve Meneer Assies en Hannah Verboom (ja, wat die daar deden..) niet veel celebssss (sorry) waren.
En dan, eindelijk, kwam Regina het podium op, zul je net zien wanneer ik éven niet kijk, terwijl ik daarvoor juist de hele tijd koortsachtig naar het podium staarde.
Ze begon vrijwel meteen met spelen: The Calculation.
Ik was echt totaal overweldigd door haar uithalen, superbe, als een vloedgolf tiramisu, en haar looks. Wilde krullen, een mooi zwart/wit/rood jurkje en haar kenmerkende rode lippen en appelwangetjes. Als ik een man was geweest had ik waarschijnlijk ook nog een passage aan haar memmen gewijd, maar dat gaat natuurlijk een beetje té ver.
De andere nummers die volgden waren vooral nummers van haar nieuwe album Far, maar al snel kwamen ook nummers als Après Moi voorbij, telkens gevolgd door een schattige 'thank you' met een zachte stem en puppy ogen.
'Someone next door is fucking to one of my songs'
Halverwege het concert pakte ze de gitaar, en begon ze tot mijn opluchting meer gekke dingen te vertellen, iets waar ze toch wel om bekend stond.
Op gitaar speelde ze Bobbing For Apples, een nummer dat ik nog niet zo goed kende, maar desalniettemin ontzettend leuk vond, een ontdekking!
Daarna speelde ze nog That Time op gitaar en ging ze weer terug naar de piano.
Op gitaar speelde ze Bobbing For Apples, een nummer dat ik nog niet zo goed kende, maar desalniettemin ontzettend leuk vond, een ontdekking!
Daarna speelde ze nog That Time op gitaar en ging ze weer terug naar de piano.
Daarop deed ze een heel nieuw nummer, Ink Stains, nadat ze had verteld dat ze naar het Anne Frank huis was geweest en het heel bijzonder vond dat Amsterdam het bewaarde.. Het nummer ging over de holocaust. Het was echt een heel mooi nummer, de manier waarop Regina Spektor het vertelde, heel ontroerend en precies zo gezongen zoals het moet bij zo'n lied.
Hierna heeft ze bijna haar hele nieuwe album afgespeeld, behalve Two Birds en Dance Anthem of the 80's. Dit laatste tot mijn spijt, het leek me wel leuk die live te horen.
De nummers van haar albums werden afgewisseld met de veelal bekende nummers zoals Ghost of corporate future, Hotel Song en On The Radio.
Poor Little Rich Boy
Maar ook speelde ze tamelijk onbekende nummers zoals Riot Gear en Time Is All Around. En, halleluja, ze speelde Poor Litte Rich Boy. Hierin af en toe geïrriteerd door de wat raar op gestelde discobal, die met sommigen nummers wel mooi licht gaf, was dit liedje in het geheel, met het getrommel op het stoeltje, niet helemaal wat het had kunnen zijn en meestal is.
In het toegift werden o.a. Us, Samson en Fidelity gespeeld. Op die laatste had ik nou niet bepaald gehoopt, maar Regina wist het klaar te spelen dat zelfs ik bij dat nummer mijn butt schudde als een opgejaagde baviaan.
Uiteindelijk werd de Regina gekte weer wat aangewakkert doordat ze haar country-geïnspireerde nummer 'Love, you're a whore' speelde.
Zwaai zwaai
Op die manier liet Regina toch weer een glimp haar kenmerkende spontane manier van optreden, die deze keer toch wat georganiseerder over kwam, mede doordat ze een serieuze set-list had, i.p.v. het publiek dat roept wat ze spelen moet..
De viool, drums, en cello waren een welkome toevoeging, want waar de nummer op Far hier en daar nog wat overgeproduceerd leek, was daar ook niks meer van te bekennen.
Klap klap Regina, klap klap achtergrond muzikanten.
En sure we know.
* Mocht het je opgevallen zijn dat de metaforen in deze blog vaak in de vorm van voedingswaren zijn, het gras is altijd groener aan de overkant: ik ben op dieet, kindaaaa (sorry).
donderdag 9 juli 2009
Hermanneke
Even ten overvloede, ik raad u allemaal aan 'Een dag in Gent' van Herman Brusselmans te lezen.
Want op een dag in Gent is er weer heel wat te doen, de hond brengen naar Gusta, die altijd om mooie namen moet huilen en daarom tissues in haar onderbroek bewaard en spataderen heeft, of maurice, die ooit wakker werd omdat zijn kont open ging, ipv zijn ogen. Natuurlijk moet er ook spek gegeten, doodgestoken, gediscussieerd over Hitler met of zonder snor, gerouwd om de dood van de beste kankerlijer ooit, naar borsten gekeken en niet verder (hij was immers getrouwd!) en de dt-regel uitgelegd worden aan een vrouw die alleen maar naar je ontblootte geslachtsdeel staart.
Kortom, hilariteit dat het een lieve lust is.
Ik denk erover om mijn naam in Herman Harry Hakze te veranderen,
maar daarover later meer.
woensdag 8 juli 2009
Günther in Bottrop
Alweer een nieuw Bottrop verhaal, het blijft mij in zijn greep houden als een vacuüm gezogen melkapparaat om een uier.
GUNTHER IN BOTTROP, WANT SMEKEN HEEFT NOG NOOIT ZO WEINIG ZIN GEHAD
In een van de vele minuten, uren en dagen die Günther's leven telde, besloot de impotente Duitsleraar met zijn gepermanente vlasbaardje op bedevaartsoort naar de Duitse stad Bottrop te gaan. Met het gereedschap dat je van een man als Günther zou verwachten (een schep, een pistool, een sixpack viagra) volgde hij zijn religieuze weg.
Deze weg begaand, twijfelde Günther geen moment aan zijn oprechtheid.
Zelfs toen hij concludeerde dat God maar een overschatte klootzak met een stinkbaard was, week hij nog steeds niet af van zijn pad.
Al is een uiterst intelligente en diepgaande man als Günther natuurlijk zo moeilijk te doorgronden als een suicidale lintworm, toch worden er altijd pogingen gedaan.
Er vanuit gegaan werd dat Günther onafwendbaarheid wat betreft religie zijn gronden kende in het feit dat praktische alle memorabele Duitsers zo niet gereformeerd, zo niet rooms, zo niet joods waren. Neem bijvoorbeeld Schumann, Bach, Goethe en de schlagermagnaat Hermann von Strumpfhausen. Daarom moest dus ook Günther -wilde hij gerespecteerd worden in de edele Duitsdocenten orgie- overstag gaan.
Danig genietend van vogelijk getwetter en de ware, Duitse bier, liet Günther uiteindelijk zijn ogen rusten op het resultaat van zijn afmatloop: de opwindende aanwezigheid van de Duitse wereldstad Bottrop en twee blaren op zijn tenen van heb ik jou daar.
Vreemd genoeg vond Günther niet het tekort aan een vereist toegangsbewijs, maar het feit dat er een horde mensen voor de toegangspoort stond kwalijk.
Na het stel onwetende germanen aan de kant geschoten te hebben, stuitte Günther alweer op een tegenligger.
'Toegansbewijs graag' zei de tegenligger.
Günther had zin om zijn bakkes te verbouwen.
'Weet dat ik alles weet, schele kanarie' antwoordde Günther echter.
De schele kanarie begon natuurlijk te zweten en liet Günther meteen door de poort, want ja, wat kan je anders doen tegen zo'n bovenmenselijk charismatische Duitsleraar, dan zijn voeten kussen en zijn oogleden masseren.
Eindelijk tussen de hijgerige parkbezoekers aangekomen, overdacht Günther het gebeurde nog eens. Hij veronderstelde dat de man moet hebben gedacht dat hij God was.
Dat kwam natuurlijk door zij autoritaire, uiterst intelligente uitstraling en zijn almachtige blik.
Oh, wat had smeken toch weinig zin gehad..
Günther staakte het denken toen hij een blikje zag liggen.
Op het blikje stond in blokletters 'Schwalbe' geschreven.
Maar misschien was het ook wel 'Schlampf', 'Strumpf' of 'Apfelstrüdel', woorden die je overigens veel te vaak aantreft in Duitsland.
Günther voelde ineens weer de jongensachtige drang om tegen het blikje te trappen, zodanig
dat hij er een bobbel in zijn lederhosen van kreeg.
Dit overkwam hem wel vaker op onverwachte momenten, bijvoorbeeld wanneer hij zomaar zonder een rietje een pak sinaasappelsap leegdronk, of kinderen zag spelen in een zandbak.
Günther vermoedde dat het een lichamelijk signaal was dat hij de actie ondernemen moest, en begon tegen het blikje aan te trappen.
Docht natuurlijk, Günther ging weer ad absurdum en moest eerst het blikje nog even vol pissen.
Hierna gaf hij het blikje een trap en liep, aangezien het hem verveelde, snel door.
Toen merkte Günther op dat het park eigenlijk maar een lelijk scheiß park was.
Weimar was eigenlijk veel mooier, zo vond hij. Maar waarom was hij daar dan niet heen gegaan?
Dan had hij spaß kunnen maken in in Das Goethe Literatur Park, het Uber Allen Gipfeln Labyrinth, en de Faust Achterbahn.
Maar nee, hij was naar het godverdomse Bottrop gegaan!
Waarom toch lieve kindertjes?
Misschien, omdat het lot hem daar bracht, een sukkel is, dat hij in de plomp zakt, impotent wordt en alleen nog maar bodywarmers draagt.
Terwijl Günther druk bezig was met hierover nadenken en lopen, hoorde hij ineens engelen zingen.
De vermaarde Duits leraar keek om omhoog, immers de meest logische plek voor engelen, maar kon ze niet ontdekken.
Toen het geluid Günther inmiddels begon te vervelen en hij alweer aan zichzelf dacht, kwam er ineens een blond engeltje op hem af, die steeds de zelfde mantra herhaalde:
'Everybody wants a hollywurst..'
En dan, après tout, na vele tegenslagen, de mensen die zijn weg versperden, het blikje, de hersenspinsels over zij genialiteit, vond Günther het utopie voor Braadwursen, Krakauers en andere Duitse versnaperingen,
Het was,
Het was,
Dick's place.
Dat Claudius met de twee piemels er gezegend mag zijn,
halleluja.
GUNTHER IN BOTTROP, WANT SMEKEN HEEFT NOG NOOIT ZO WEINIG ZIN GEHAD
In een van de vele minuten, uren en dagen die Günther's leven telde, besloot de impotente Duitsleraar met zijn gepermanente vlasbaardje op bedevaartsoort naar de Duitse stad Bottrop te gaan. Met het gereedschap dat je van een man als Günther zou verwachten (een schep, een pistool, een sixpack viagra) volgde hij zijn religieuze weg.
Deze weg begaand, twijfelde Günther geen moment aan zijn oprechtheid.
Zelfs toen hij concludeerde dat God maar een overschatte klootzak met een stinkbaard was, week hij nog steeds niet af van zijn pad.
Al is een uiterst intelligente en diepgaande man als Günther natuurlijk zo moeilijk te doorgronden als een suicidale lintworm, toch worden er altijd pogingen gedaan.
Er vanuit gegaan werd dat Günther onafwendbaarheid wat betreft religie zijn gronden kende in het feit dat praktische alle memorabele Duitsers zo niet gereformeerd, zo niet rooms, zo niet joods waren. Neem bijvoorbeeld Schumann, Bach, Goethe en de schlagermagnaat Hermann von Strumpfhausen. Daarom moest dus ook Günther -wilde hij gerespecteerd worden in de edele Duitsdocenten orgie- overstag gaan.
Danig genietend van vogelijk getwetter en de ware, Duitse bier, liet Günther uiteindelijk zijn ogen rusten op het resultaat van zijn afmatloop: de opwindende aanwezigheid van de Duitse wereldstad Bottrop en twee blaren op zijn tenen van heb ik jou daar.
Vreemd genoeg vond Günther niet het tekort aan een vereist toegangsbewijs, maar het feit dat er een horde mensen voor de toegangspoort stond kwalijk.
Na het stel onwetende germanen aan de kant geschoten te hebben, stuitte Günther alweer op een tegenligger.
'Toegansbewijs graag' zei de tegenligger.
Günther had zin om zijn bakkes te verbouwen.
'Weet dat ik alles weet, schele kanarie' antwoordde Günther echter.
De schele kanarie begon natuurlijk te zweten en liet Günther meteen door de poort, want ja, wat kan je anders doen tegen zo'n bovenmenselijk charismatische Duitsleraar, dan zijn voeten kussen en zijn oogleden masseren.
Eindelijk tussen de hijgerige parkbezoekers aangekomen, overdacht Günther het gebeurde nog eens. Hij veronderstelde dat de man moet hebben gedacht dat hij God was.
Dat kwam natuurlijk door zij autoritaire, uiterst intelligente uitstraling en zijn almachtige blik.
Oh, wat had smeken toch weinig zin gehad..
Günther staakte het denken toen hij een blikje zag liggen.
Op het blikje stond in blokletters 'Schwalbe' geschreven.
Maar misschien was het ook wel 'Schlampf', 'Strumpf' of 'Apfelstrüdel', woorden die je overigens veel te vaak aantreft in Duitsland.
Günther voelde ineens weer de jongensachtige drang om tegen het blikje te trappen, zodanig
dat hij er een bobbel in zijn lederhosen van kreeg.
Dit overkwam hem wel vaker op onverwachte momenten, bijvoorbeeld wanneer hij zomaar zonder een rietje een pak sinaasappelsap leegdronk, of kinderen zag spelen in een zandbak.
Günther vermoedde dat het een lichamelijk signaal was dat hij de actie ondernemen moest, en begon tegen het blikje aan te trappen.
Docht natuurlijk, Günther ging weer ad absurdum en moest eerst het blikje nog even vol pissen.
Hierna gaf hij het blikje een trap en liep, aangezien het hem verveelde, snel door.
Toen merkte Günther op dat het park eigenlijk maar een lelijk scheiß park was.
Weimar was eigenlijk veel mooier, zo vond hij. Maar waarom was hij daar dan niet heen gegaan?
Dan had hij spaß kunnen maken in in Das Goethe Literatur Park, het Uber Allen Gipfeln Labyrinth, en de Faust Achterbahn.
Maar nee, hij was naar het godverdomse Bottrop gegaan!
Waarom toch lieve kindertjes?
Misschien, omdat het lot hem daar bracht, een sukkel is, dat hij in de plomp zakt, impotent wordt en alleen nog maar bodywarmers draagt.
Terwijl Günther druk bezig was met hierover nadenken en lopen, hoorde hij ineens engelen zingen.
De vermaarde Duits leraar keek om omhoog, immers de meest logische plek voor engelen, maar kon ze niet ontdekken.
Toen het geluid Günther inmiddels begon te vervelen en hij alweer aan zichzelf dacht, kwam er ineens een blond engeltje op hem af, die steeds de zelfde mantra herhaalde:
'Everybody wants a hollywurst..'
En dan, après tout, na vele tegenslagen, de mensen die zijn weg versperden, het blikje, de hersenspinsels over zij genialiteit, vond Günther het utopie voor Braadwursen, Krakauers en andere Duitse versnaperingen,
Het was,
Het was,
Dick's place.
Dat Claudius met de twee piemels er gezegend mag zijn,
halleluja.
zondag 5 juli 2009
Woord om Woord
Sorry voor de blogloze dagen, oh lege lezer.
Ik was het voor niemand bloggen gewoon een beetje zat,
maar nu kan ik er weer tegenaan.
Via school kwamen wij vorige week dinsdag terecht in het Duitse lowbudget (bleek later) pretpark in Bottrop.
Deze plek inspireerde me tot de volgende twee verhalen en een hele hoop zweet (het was heet).
Sorry voor dat laatste..
Het volgende heb ik samen met Matthias gemaakt in de bus, de namen zijn gefingeerd, maar voor de rest is het identiek aan het origineel.
Het kwam tot stand dmv het kinderachtige ik zeg een woord en dan jij -spel.
Hope you like.
WOORD OM WOORD IN BOTTROP
De hel opende zich toen Gregor, met veel aangeklaagde processen en bloed worsten geboren werd. Door erbarmelijke darmperistaltische bewegingen schudde Gregor's moeder veel.
Maar Gregor's moeder was niet ongesteld, toen Gregor dit melodramatische paddestoeltje pijpte.
Gregor, die overigens nogal chagrijnig ingesteld is.
Daar ergerde geheel partyclub 'Het Puttertje' zich anus.
Reeds was er onrust onder partygangers, mede doordat Gregor vaak vrouwelijke oksels penetreerde. Echter de vrouwen konden wel weerstand bieden tegen okselpenetrerende Gregorren die ook wel met kabouter's bitterballen werden verward.
Maar ach! Wie had toch de gordijnen wit geverft?
Dat was geen eersterangs vraag! Gregor natuurlijk!
Zo dachten vele champignonsgordijnenwassers.
'Ah joh hip hop' riep buurman Sjaak uitgelaten.
Toen Gregor's pens zichtbaar streelde werd de rode ader van buurman Sjaak eveneens paarskleurig en opgezwollen.
Doch kwam mevrouw Platje onherroepelijk klaar bij de gedachte aan Gregor.
Ik was het voor niemand bloggen gewoon een beetje zat,
maar nu kan ik er weer tegenaan.
Via school kwamen wij vorige week dinsdag terecht in het Duitse lowbudget (bleek later) pretpark in Bottrop.
Deze plek inspireerde me tot de volgende twee verhalen en een hele hoop zweet (het was heet).
Sorry voor dat laatste..
Het volgende heb ik samen met Matthias gemaakt in de bus, de namen zijn gefingeerd, maar voor de rest is het identiek aan het origineel.
Het kwam tot stand dmv het kinderachtige ik zeg een woord en dan jij -spel.
Hope you like.
WOORD OM WOORD IN BOTTROP
De hel opende zich toen Gregor, met veel aangeklaagde processen en bloed worsten geboren werd. Door erbarmelijke darmperistaltische bewegingen schudde Gregor's moeder veel.
Maar Gregor's moeder was niet ongesteld, toen Gregor dit melodramatische paddestoeltje pijpte.
Gregor, die overigens nogal chagrijnig ingesteld is.
Daar ergerde geheel partyclub 'Het Puttertje' zich anus.
Reeds was er onrust onder partygangers, mede doordat Gregor vaak vrouwelijke oksels penetreerde. Echter de vrouwen konden wel weerstand bieden tegen okselpenetrerende Gregorren die ook wel met kabouter's bitterballen werden verward.
Maar ach! Wie had toch de gordijnen wit geverft?
Dat was geen eersterangs vraag! Gregor natuurlijk!
Zo dachten vele champignonsgordijnenwassers.
'Ah joh hip hop' riep buurman Sjaak uitgelaten.
Toen Gregor's pens zichtbaar streelde werd de rode ader van buurman Sjaak eveneens paarskleurig en opgezwollen.
Doch kwam mevrouw Platje onherroepelijk klaar bij de gedachte aan Gregor.
vrijdag 3 juli 2009
Bridget en Paris: een avontuur
De dagen van onzedelijkheid gleden voorbij en onze vermaarde sletjes, de hoofdpersonen van dit verhaal, aanschouwden het of stonden ze aan de zijkant van de weg. Als automatisch dreven de twee geavanceerde stoephoertechnieken-beoefenaars de spot met alle verzonnen regels door de verzonnen mensen. Na alweer een flinke sjoelpartij met een man die alvorens, uiteraard, was onderlegd aan hun belachelijk voorwaarden, hadden de sletjes trek in een ijsje. Goedgemutst om hun bijeen gebatste honorarium kwamen de twee een ijssalon binnen. Degene die de ijssalon runde was een man genaamd Pino, een Italiaan die nog stamde uit de families die in de 17e en 18e eeuw massaal naar Nederland kwamen om hier het decadente leven te lijden waar Nederland om bekend stond, maar bij aankomst zodanig vaak te maken kregen met corruptie en discriminatie, dat ze verdoemd waren tot de ijsbranche. Standvast riep deze Pino elke keer als de sletjes zijn salon binnenkwamen 'HOERa, HOERa, daar hebben Paris en haar vriendinnetje Bridget Maaslanda'. De sletjes, niet onder indruk van deze woordspelingen (ze hadden al veel meer over zich heen gekregen..) bestelden dan vervolgens met koele gezichten een Hagen en Dasz. En zo geschiede. Toen de onomstreden sletjes bezig waren met de ijsjes gulzig hun slokdarm door te manoeuvreren, zagen ze een oude bekende. Het was Kelly met haar Grote Broer Johnny de Mol! Wat zal er van hen geworden zijn! De laatste keer dat ze Kelly zagen was ze nog een man en swaffelde ze er op los! En moest je haar nu zien! Alles dr op en draan, zelfs een flink flamoesje. Met grote ogen van verwondering keken de sletjes elkaar aan. Natuurlijk, door hun werk hadden ze de meest vreemde verschijnselen wat betreft geslachtsdelen gezien, maar een totale geslachtverandering, dat spande de kroon, daar moesten ze meer van weten! Dus kwamen ze naar Kelly en haar Grote Broer toe. Geïntrigeerd door haar bobbelloze broek vroegen ze haar iets in de trant van 'hoe dit zo'. Spijtig genoeg antwoordde deze dame in een taal die ze niet verstonden, wat wijst op twee mogelijkheden: 1. Dit was Kelly niet 2. Kelly wilde hen niet meer kennen In beide gevallen dachten onze stoephoertjes hetzelfde: de slet.
Profiel: Bridget Maasland, Paris & hun arbeid
Accuraat als een boekhouder bleven Bridget Maasland en haar beste sletje Paris Hilton steeds de routine van de hoertjes-code volgen. Ze vertelden nooit hun namen, noch hun woonplaats en andere voor psychopaten relevante informatie. Nee, wat betreft geheimhouding waren deze sletjes het neusje van de door de kat reeds aangevreten zalm, de poedersuiker op de verrotte fabrieks wafel, de vis in de paella uit het pakje, de pindasaus op de de magnetron bami en kort gezegd: de crème de crème van de lage tarief-stoephoertjes. Door middel van hun geënsceneerde blik van een pooier op zoek naar vlees, keurden deze twee dames hun potentiële klanten goed of af. Uit macht der gewoonte paste deze twee dames steeds hetzelfde criterium toe:
1. Rode neus: next.
2. Glim oor: mag blijven, door naar punt 4.
3. Slechtgeschoren baard met gedeeltelijk lange plukken haar en een grote iris?: next.
4. Is dit persoon voorstelbaar als missing link tussen de homo erectus en homo sapiens?: Geduld is een schone zak, door naar punt 8.
5. Lijkt dit persoon enigszins op Patrick Lodiers?: zoja, next.
6. Pluisje in navel?: next.
7. Neus als een bloemkool?: next.
8. Anderszins een neus die op een groente lijkt?: next.
9. Heeft deze man papavervormige ogen? Bingo, door naar 15.
10. Is deze man bereid om een ijsje voor me te kopen na het sjoelen (zo noemden de twee hun ambacht liefkozend)?: ja, door naar punt 15.
11. Groeit er haar uit zijn oren?: Zoja, ga door naar punt 12.
12. Is de structuur van het haar kartelig en kriebelt het een beetje?: Ga door naar punt 15.
13. Moest hij toen hij klein was ook altijd zo vreselijk huilen bij E.T. dat hij zich verstopte op zijn kamer waar iedereen zijn gekrijs alsnog hoorde en elkander aanstoot, elkaar aankijkend met een augurenlach?: Zoja, ga door naar punt 14.
14. Kent hij al de nummers van George Michaels debuutalbum 'sex at the public toilet' uit zijn hoofd?: Zoja, ga door naar punt 15.
15. Is deze man -en dit is de hamvraag- in het bezit van een piemel? Ja, gefeliciteerd, hij mag door naar de peeskamerrrrr! Oftewel tegel nummer 48. Uhu.
De volgende aflevering gaan we verder met de persoonsanalyse van deze bejubelde stoephoertjes.
1. Rode neus: next.
2. Glim oor: mag blijven, door naar punt 4.
3. Slechtgeschoren baard met gedeeltelijk lange plukken haar en een grote iris?: next.
4. Is dit persoon voorstelbaar als missing link tussen de homo erectus en homo sapiens?: Geduld is een schone zak, door naar punt 8.
5. Lijkt dit persoon enigszins op Patrick Lodiers?: zoja, next.
6. Pluisje in navel?: next.
7. Neus als een bloemkool?: next.
8. Anderszins een neus die op een groente lijkt?: next.
9. Heeft deze man papavervormige ogen? Bingo, door naar 15.
10. Is deze man bereid om een ijsje voor me te kopen na het sjoelen (zo noemden de twee hun ambacht liefkozend)?: ja, door naar punt 15.
11. Groeit er haar uit zijn oren?: Zoja, ga door naar punt 12.
12. Is de structuur van het haar kartelig en kriebelt het een beetje?: Ga door naar punt 15.
13. Moest hij toen hij klein was ook altijd zo vreselijk huilen bij E.T. dat hij zich verstopte op zijn kamer waar iedereen zijn gekrijs alsnog hoorde en elkander aanstoot, elkaar aankijkend met een augurenlach?: Zoja, ga door naar punt 14.
14. Kent hij al de nummers van George Michaels debuutalbum 'sex at the public toilet' uit zijn hoofd?: Zoja, ga door naar punt 15.
15. Is deze man -en dit is de hamvraag- in het bezit van een piemel? Ja, gefeliciteerd, hij mag door naar de peeskamerrrrr! Oftewel tegel nummer 48. Uhu.
De volgende aflevering gaan we verder met de persoonsanalyse van deze bejubelde stoephoertjes.
zaterdag 25 april 2009
Claudius
Ergens op de veertig procent van deze aarde die bedekt is met land, woonde een zekere Claudius. Claudius was niet zomaar een man. Een man die genadeloos vasthoudt aan de traditie elke dag een boterhamzakje met verplette broodjes mee te nemen en twee tanden verliest wanneer hij op een schoolreünie zijn ex-vriendinnetje iets te gretig op haar wang kust.. Nee, zo'n man was Claudius niet. Claudius was een man met twee piemels.
En dat had hem nooit dwars gezeten.
Tot die dag, die ene dag dat de Nieuweling hem zo jammerlijk op zijn 'afwijking' gewezen had.
Sindsdien sliep Claudius niet goed meer. Steeds moest hij denken aan de gebeurtenis denken. Het achtervolgde en tergde hem, als een ouder die je telkens wijst op je 'gebreken' die in feite gewoon de eigenaardigheden zijn die je siert. Of een schimmelteen die maar niet weg wil gaan omdat je niet weet hoe je het genezen moet en het uit schaamte niet durft te vragen. Het was toch altijd goed gegaan? Waarom irriteerde zijn tweede geslachtsdeel hem nu dan zo, nu een onnozele, ontwetende malloot er een opmerking over had gemaakt? Was het soms de opdringerige aanwezigheid van zijn tweede lid? Die dwangmatige wil ervan hem te bewijzen dat hij een man was?
Claudius wist het niet.
Toen Claudius nog op school zat was hij populair geweest. Tot het gezamelijk douchen na gym verplicht werd en zijn klasgenoten zijn geslachtsdeel in tweevoud aanschouwden. Dat konden hun bekrompen hersentjes niet verwerken, dus moesten ze niks meer van hem weten.
Dat deerde Claudius niet zo.
Hij vond zijn heil in goudvissen opzetten en hardlopen in maillot. Opgezette goudvissen waren een gat in de markt en Claudius hield van de verontwaardigde blikken van de mensen in het park na het zien van zijn bobbel in de broek (maillot).
Toen Claudius eindelijk weer een beetje redelijk kon slapen en hij weer met een gerust hart aan het werk kon met zijn goudvissen, ging de bel. Nieuweling was de veroorzaker van dit geluid. Nieuweling had die dag een ontraceerbaar gevoel gehad.. Hij had een dwang gevoeld om naar Claudius' huis toe te gaan. Niet omdat hij dit graag wilde, maar omdat het voelde alsof hij niet anders kon, hij geen keus had. Zoals een appel ook geen andere keus heeft wanneer hij rijp is dan uit de boom te vallen.
En daar stond hij dus. Als een uit de boom gevallen appel.
Toen Claudius de deur opende trok hij van schrik een ontzettend verbaasd gezicht. Zijn mond leek nu meer op een groot gapend gat in zijn gezicht dan een mond, viel Nieuweling op.
Ondertussen had Claudius andere gedachtes over Nieuweling..
Claudius vergaapte zich (letterlijk) aan de prachtige schoonheden van Nieuweling die hem tot voor kort nooit opgevallen waren.
Wat had hij prachtige bloeddoorlopen ogen en wat waren zijn puisten mooi symmetrisch over zijn gezicht verdeeld! Het zweet brak uit bij Claudius en hij kreeg een zenuwtrek in zijn gezicht. Een zenuwtrek die hij zich herinnerde uit een vaag verleden, toen hij ook ooit zo vreselijk zenuwachtig was geworden.
Daar stond hij dan: koortsachtig zich van zijn stuiptrekken in toom houden proberend.
Ondertussen kneep Nieuweling zijn ogen steeds meer samen tot een liefdevolle blik.
Wie was toch die aaibare vent? Die nu als een vallende marionettepop met zijn ledematen alle kanten op bewoog?
Zo stonden Claudius en Nieuweling een tijdje geluidloos en met hersenen die overuren maakten tegenoverelkaar.
Tot Claudius de Nieuweling ineens besprong..
Toen Claudius en de Nieuwling de volgende morgen wakker werden en elkaar aankeken, zagen ze hun toekomst in elkanders ogen..
Claudius zou altijd trouw zijn, maar Nieuweling zal af en toe de bordelen afstruinen, en daar een druiper aan over houden. Over vier jaar zouden ze naar Swaffeleiland verhuizen en daar heel gelukkig worden.
Maar eerst zouden ze hand in hand de trap aflopen naar de keuken, om daar samen een glas rum te drinken.
Proost, jongens, proost!
le fin
En dat had hem nooit dwars gezeten.
Tot die dag, die ene dag dat de Nieuweling hem zo jammerlijk op zijn 'afwijking' gewezen had.
Sindsdien sliep Claudius niet goed meer. Steeds moest hij denken aan de gebeurtenis denken. Het achtervolgde en tergde hem, als een ouder die je telkens wijst op je 'gebreken' die in feite gewoon de eigenaardigheden zijn die je siert. Of een schimmelteen die maar niet weg wil gaan omdat je niet weet hoe je het genezen moet en het uit schaamte niet durft te vragen. Het was toch altijd goed gegaan? Waarom irriteerde zijn tweede geslachtsdeel hem nu dan zo, nu een onnozele, ontwetende malloot er een opmerking over had gemaakt? Was het soms de opdringerige aanwezigheid van zijn tweede lid? Die dwangmatige wil ervan hem te bewijzen dat hij een man was?
Claudius wist het niet.
Toen Claudius nog op school zat was hij populair geweest. Tot het gezamelijk douchen na gym verplicht werd en zijn klasgenoten zijn geslachtsdeel in tweevoud aanschouwden. Dat konden hun bekrompen hersentjes niet verwerken, dus moesten ze niks meer van hem weten.
Dat deerde Claudius niet zo.
Hij vond zijn heil in goudvissen opzetten en hardlopen in maillot. Opgezette goudvissen waren een gat in de markt en Claudius hield van de verontwaardigde blikken van de mensen in het park na het zien van zijn bobbel in de broek (maillot).
Toen Claudius eindelijk weer een beetje redelijk kon slapen en hij weer met een gerust hart aan het werk kon met zijn goudvissen, ging de bel. Nieuweling was de veroorzaker van dit geluid. Nieuweling had die dag een ontraceerbaar gevoel gehad.. Hij had een dwang gevoeld om naar Claudius' huis toe te gaan. Niet omdat hij dit graag wilde, maar omdat het voelde alsof hij niet anders kon, hij geen keus had. Zoals een appel ook geen andere keus heeft wanneer hij rijp is dan uit de boom te vallen.
En daar stond hij dus. Als een uit de boom gevallen appel.
Toen Claudius de deur opende trok hij van schrik een ontzettend verbaasd gezicht. Zijn mond leek nu meer op een groot gapend gat in zijn gezicht dan een mond, viel Nieuweling op.
Ondertussen had Claudius andere gedachtes over Nieuweling..
Claudius vergaapte zich (letterlijk) aan de prachtige schoonheden van Nieuweling die hem tot voor kort nooit opgevallen waren.
Wat had hij prachtige bloeddoorlopen ogen en wat waren zijn puisten mooi symmetrisch over zijn gezicht verdeeld! Het zweet brak uit bij Claudius en hij kreeg een zenuwtrek in zijn gezicht. Een zenuwtrek die hij zich herinnerde uit een vaag verleden, toen hij ook ooit zo vreselijk zenuwachtig was geworden.
Daar stond hij dan: koortsachtig zich van zijn stuiptrekken in toom houden proberend.
Ondertussen kneep Nieuweling zijn ogen steeds meer samen tot een liefdevolle blik.
Wie was toch die aaibare vent? Die nu als een vallende marionettepop met zijn ledematen alle kanten op bewoog?
Zo stonden Claudius en Nieuweling een tijdje geluidloos en met hersenen die overuren maakten tegenoverelkaar.
Tot Claudius de Nieuweling ineens besprong..
Toen Claudius en de Nieuwling de volgende morgen wakker werden en elkaar aankeken, zagen ze hun toekomst in elkanders ogen..
Claudius zou altijd trouw zijn, maar Nieuweling zal af en toe de bordelen afstruinen, en daar een druiper aan over houden. Over vier jaar zouden ze naar Swaffeleiland verhuizen en daar heel gelukkig worden.
Maar eerst zouden ze hand in hand de trap aflopen naar de keuken, om daar samen een glas rum te drinken.
Proost, jongens, proost!
le fin
donderdag 23 april 2009
Lalazomer
Hoe de zon door de takken van de boom heen schijnt,
met als enig doel mij te verblinden,
Hoe de kikkertjes kwaken,
om mij te verdoven
Hoe de kat gaapt,
om mij te vergassen,
Hoe de mensen zich zo gedragen,
om mij te doen ineenkrimpen
En hoe ik mijn zak pindaships, als toefje op de taart,
op de grond laat vallen
Jongens, dit is een dag als geen ander.
Maar eigenlijk is het best een leuke dag. Sjee
met als enig doel mij te verblinden,
Hoe de kikkertjes kwaken,
om mij te verdoven
Hoe de kat gaapt,
om mij te vergassen,
Hoe de mensen zich zo gedragen,
om mij te doen ineenkrimpen
En hoe ik mijn zak pindaships, als toefje op de taart,
op de grond laat vallen
Jongens, dit is een dag als geen ander.
Maar eigenlijk is het best een leuke dag. Sjee
zaterdag 18 april 2009
De tijden zijn a-veranderend/senselositeit
Prietpraat..
Vader en kind..
'Ik wil je zien groeien, zei hij, 'er zijn al zoveel ontwikkelingen die ik mis..
Als ik nu op plekken kom waar ik vroeger kwam zie ik dat er niks meer over
is van het oude. Dan bijt ik mezelf in mijn lip omdat ik niet vaker ben gekomen,
dat ik het niet geleidelijk heb zien veranderen, zoals ik jou ga zien veranderen.'
Zul je net zien.. tijden uitkijken.. sleur ligt op de loer.. maar gelukkig, het is mooi weer, want om Sylvia Witteman te citeren: 'Als het in Nederland eens niet regent knikken mensen naar elkaar, zovan 'lekker hé'.. En als het in Nederland boven de tien graden wordt gaan we op terrasjes zitten en ijsjes eten. En als het in Nederland boven de twintig graden komt gaan we binnen bij de ventilator zitten kankeren over de hittegolf'.
Voor geschiedenis mogen we een filmpje over de jaren '60 maken (nogmaals danku lief lot dat ik voor de jaren '60 ingedeeld ben). Ik weet nog niet precies.. het lijkt me leuk iets met.. jezus en The Beatles.. En hoe de nieuwe generatie massaal de kerk uit rent.. EN STOERE JONGENS OP BROMMERS.
Mooie mooie jaren '60.
Echt, een kalfslederen onderbroek om U tegen te zeggen
Vader en kind..
'Ik wil je zien groeien, zei hij, 'er zijn al zoveel ontwikkelingen die ik mis..
Als ik nu op plekken kom waar ik vroeger kwam zie ik dat er niks meer over
is van het oude. Dan bijt ik mezelf in mijn lip omdat ik niet vaker ben gekomen,
dat ik het niet geleidelijk heb zien veranderen, zoals ik jou ga zien veranderen.'
Zul je net zien.. tijden uitkijken.. sleur ligt op de loer.. maar gelukkig, het is mooi weer, want om Sylvia Witteman te citeren: 'Als het in Nederland eens niet regent knikken mensen naar elkaar, zovan 'lekker hé'.. En als het in Nederland boven de tien graden wordt gaan we op terrasjes zitten en ijsjes eten. En als het in Nederland boven de twintig graden komt gaan we binnen bij de ventilator zitten kankeren over de hittegolf'.
Voor geschiedenis mogen we een filmpje over de jaren '60 maken (nogmaals danku lief lot dat ik voor de jaren '60 ingedeeld ben). Ik weet nog niet precies.. het lijkt me leuk iets met.. jezus en The Beatles.. En hoe de nieuwe generatie massaal de kerk uit rent.. EN STOERE JONGENS OP BROMMERS.
Mooie mooie jaren '60.
Echt, een kalfslederen onderbroek om U tegen te zeggen
dinsdag 14 april 2009
Onzinweetjes II
Het is alweer dinsdag, scheiz..
Nou..ehhhm.. ehmm..
Wist je dat:
Glitterlijm het meest wordt gebruikt door kinderen van onder de 6 jaar?
Nou..ehhhm.. ehmm..
Wist je dat:
Glitterlijm het meest wordt gebruikt door kinderen van onder de 6 jaar?
maandag 13 april 2009
De fijne kneepjes
Pa-papadpadam.
Er was eens een meisje. Het meisje kon lezen en schrijven. Ze kon eten en drinken. Ze kon zich aan- en uitkleden. Het meisje kon zelf koken, wassen, strijken en schoonmaken. Ze kon tv kijken, wandelen, fietsen, praten, kruipen, zingen, dansen, luisteren, zien, horen en voelen. Maar er was een ding wat ze niet kon: denken.
Hoe kan zo'n meisje nou functioneren in een samenleving, zul je denken.
Nou: niet.
Daarom heeft ze nooit bestaan.
Gister The Reader gezien.
Ik wil ook jaren '50 bloemetjes jurken!
Ik wil ook een Duits accent!
Ik wil ook hangtieten en okselhaar!
Ik wil ook handig en grof zijn!
Ik wil ook analfabeet zijn!
Ik wil ook een voorlezer!
Ik wil ook luisterbandjes!
Ik wil ook voor twintig jaar in de gevangenis!
Ik wil ook boos worden en in bad gaan!
Ik wil ook een relatie met iemand van twintig jaar jonger!
(hm.. dat misschien niet.. een relatie met een zaadcel gaat wel wat ver.. bovendien valt er niet zo veel te verwachten van iets wat als enig levensdoel een andere specifieke cel bereiken heeft)
Maar ja.. guess what.. zomerknijpjes
Er was eens een meisje. Het meisje kon lezen en schrijven. Ze kon eten en drinken. Ze kon zich aan- en uitkleden. Het meisje kon zelf koken, wassen, strijken en schoonmaken. Ze kon tv kijken, wandelen, fietsen, praten, kruipen, zingen, dansen, luisteren, zien, horen en voelen. Maar er was een ding wat ze niet kon: denken.
Hoe kan zo'n meisje nou functioneren in een samenleving, zul je denken.
Nou: niet.
Daarom heeft ze nooit bestaan.
Gister The Reader gezien.
Ik wil ook jaren '50 bloemetjes jurken!
Ik wil ook een Duits accent!
Ik wil ook hangtieten en okselhaar!
Ik wil ook handig en grof zijn!
Ik wil ook analfabeet zijn!
Ik wil ook een voorlezer!
Ik wil ook luisterbandjes!
Ik wil ook voor twintig jaar in de gevangenis!
Ik wil ook boos worden en in bad gaan!
Ik wil ook een relatie met iemand van twintig jaar jonger!
(hm.. dat misschien niet.. een relatie met een zaadcel gaat wel wat ver.. bovendien valt er niet zo veel te verwachten van iets wat als enig levensdoel een andere specifieke cel bereiken heeft)
Maar ja.. guess what.. zomerknijpjes
zaterdag 11 april 2009
Weekend
Ja, hoor, zul je denken, het slaat weer toe:
Verveling.
Ik heb onlangs de film 'Science of Sleep' (http://www.youtube.com/watch?v=GUCrM5i_W3c&feature=related) met Matthias gezien. En aantekeningen gemaakt..
Een klein overzicht (het zijn er maar weinig, want ik kan niet zo snel schrijven.. Ik moet maar snel stenografie leren..)
"Het brein is complex, en het zit achter je neus!'' (gevolgd door boem boem pats *trommel*)
''Ik weet niet, het is iets tussen.. dat ik heimwee heb.. of dat ik naar de wc moet''
''Waarom ruiken mijn oksels naar Sperma?''
''Ik voelde mijn tranen rivieren stromen onder mijn ogen, in dromen zijn emoties overweldigend''
Ik zat even mijn 'aantekeningenboekje' (ofzoiets) in te kijken. En toen kwam ik erachter dat aan alle dingen die ik 's nachts schrijf, geen touw vast te knopen is.. Weer een overzicht:
Ik zie geen woorden
maar dadelijk zeg jij
Tegenwoordig is dit wat het
Isolatiecellen zijn geen..
En dan houdt het op.. hehe.. (:
En..
Ha! Ha!
jij weet toch niet
waar
ik ben
wie ik ben
dat zeiden mijn dokters
geen spot in hun stem
die zeiden dat ik anders was
maar ben wie ik ben
Het gekke is dat ik mij niet kan herinneren dat ik dat opgeschreven heb, terwijl het wel míjn handschrift en míjn boek is.
Vraag trouwens niet om de serieuze dingen in mijn blog te zetten, want dat durf ik echt niet..
De meeste dingen zijn zo vreselijk cliché dramatisch :p
Ik zag zojuist een enorme limousine bij ons langs rijden, voor de weilanden.
Wat een debilisering. Een limousine in Friesland.
Maar vertel mij, wát kan ik doen, nu mijn boek uit is, en degene die ik bel niet opnemen, en ik geen zin heb op dingen alleen buiten te doen, wat kan ik doen?
En natuurlijk niet al te wilde suggesties, want
Van dingen die onmogelijk begonnen, kon je verwachten dat ze onmogelijk afliepen.
Verveling.
Ik heb onlangs de film 'Science of Sleep' (http://www.youtube.com/watch?v=GUCrM5i_W3c&feature=related) met Matthias gezien. En aantekeningen gemaakt..
Een klein overzicht (het zijn er maar weinig, want ik kan niet zo snel schrijven.. Ik moet maar snel stenografie leren..)
"Het brein is complex, en het zit achter je neus!'' (gevolgd door boem boem pats *trommel*)
''Ik weet niet, het is iets tussen.. dat ik heimwee heb.. of dat ik naar de wc moet''
''Waarom ruiken mijn oksels naar Sperma?''
''Ik voelde mijn tranen rivieren stromen onder mijn ogen, in dromen zijn emoties overweldigend''
Ik zat even mijn 'aantekeningenboekje' (ofzoiets) in te kijken. En toen kwam ik erachter dat aan alle dingen die ik 's nachts schrijf, geen touw vast te knopen is.. Weer een overzicht:
Ik zie geen woorden
maar dadelijk zeg jij
Tegenwoordig is dit wat het
Isolatiecellen zijn geen..
En dan houdt het op.. hehe.. (:
En..
Ha! Ha!
jij weet toch niet
waar
ik ben
wie ik ben
dat zeiden mijn dokters
geen spot in hun stem
die zeiden dat ik anders was
maar ben wie ik ben
Het gekke is dat ik mij niet kan herinneren dat ik dat opgeschreven heb, terwijl het wel míjn handschrift en míjn boek is.
Vraag trouwens niet om de serieuze dingen in mijn blog te zetten, want dat durf ik echt niet..
De meeste dingen zijn zo vreselijk cliché dramatisch :p
Ik zag zojuist een enorme limousine bij ons langs rijden, voor de weilanden.
Wat een debilisering. Een limousine in Friesland.
Maar vertel mij, wát kan ik doen, nu mijn boek uit is, en degene die ik bel niet opnemen, en ik geen zin heb op dingen alleen buiten te doen, wat kan ik doen?
En natuurlijk niet al te wilde suggesties, want
Van dingen die onmogelijk begonnen, kon je verwachten dat ze onmogelijk afliepen.
dinsdag 7 april 2009
Onzinweetjes
Vanaf vandaag wordt dinsdag de onzinweetjes dag.
Met vandaaaaaaaaaaag.......
Wist je dat Sinterklaas baardgroei heeft?
Met vandaaaaaaaaaaag.......
Wist je dat Sinterklaas baardgroei heeft?
Profieltje
Wij vijftien-jarigen worden, alsof wij daartoe in staat zijn, geacht om ons profiel (en daarmee onze toekomst) te kiezen. Nou moet ik zeggen dat ik in de eerste plaats dacht dat ik dit fluitend, met beide vingers in mijn neus, zo, appeltje-eitje even zou doen, maar dat viel bar tegen..
Een overzicht:
+ Officiële inleverdatum:
C&M met tekenen, Grieks, Frans en extravak Duits
+ Tweede poging:
C&M met tekenen, Frans en Duits
+ En ik bleef maar volhouden.. volgende poging..:
C&M met tekenen, Frans, Duits en extravak Spaans
+ En dan nu:
C&M met tekenen, Grieks, Duits en extravak Frans
Zucht.. Ik voel me net een pakezel die een lading bakstenen genaamd profielkeuze op de rug gedrukt krijgt.. Alsof het normaal is dat wij zulke keuzes maken.. Vijftienjarige moeten op zijn minst een beetje redelijk hun hersencellen kunnen afbreken zonder daarin verstoord te worden door ingewikkelde keuzes als deze.
Ben je er dan achter twintig uiteenlopende keuzes en grillen achter wat je wilt, komt er weer een leraar in je nek hijgen dat het anders moet, IK WIL TOCH GODVERDOMME GEWOON IN DE BALLENBAK SPELEN.
Echt.
Oh, en wie zich afvraagt waarom ik in de eerste plaats geen klassieke taal meer wilde volgen, dat zal ik je vertellen, klassieke talen zijn gewoon een totale waste van de tijd (intelligentie wil ik niet zeggen.. bij sommige inclusief mezelf.. maar..). Ik bedoel, het is een dode taal: dus je kan het nergens spreken. En voor de mensen die zeggen dat het 'handig is voor het inzich in andere talen': sodemieter op! Waarom zou je die taal met een omweg leren, i.p.v. die taal dan rechtstreeks te kiezen, alsof je minder inzicht in taal krijgt als je de grammatica van Frans tot aan het laatste kruimeltje kent. En daar komt bij, de enige baan waarvan ik dacht dat je het kon gebruiken zijn de medische banen, maar dat blijkt niet waar te zijn, je hoeft daarvoor immers alleen de Latijnse namen voor organen/ziektes/dieren/kruiden te weten, die niet leert bij Latijn op school.. Dan blijft alleen de paus nog over.. Dan raad ik het je ten zeerste aan..
Nu zul je je afvragen waarom ik het toch kies.. Nou..
Ten eerste ben ik er nu al aan begonnen, ten tweede kijken ze met sollicitaties altijd als eerste naar je opleiding, en als je dan één van die talen hebt gekozen, staat er meteen wat anders, en ben je 'interessanter' (op die manier worden wij natuur wel gedwongen om het te kiezen, wat een ratten! sjee). Ten tweehonderéénenveertigsten vind ik de cultuur die er bij komt wel interessant. Ten vijfhonderdzesentachtigsten kan ik dan patsen bij mijn eventuele toekomstige vrienden met onzinnige details waar niemand wat aan heeft als 'wist je dat het woord typen van het griekse woord tupos afkomt, wat betekend slaan?'. Waarop zij dan ongetwijfeld -zonder enig schaamrood op hun kaken- antwoorden: 'nee Ezra, dat wist ik niet'.
Een overzicht:
+ Officiële inleverdatum:
C&M met tekenen, Grieks, Frans en extravak Duits
+ Tweede poging:
C&M met tekenen, Frans en Duits
+ En ik bleef maar volhouden.. volgende poging..:
C&M met tekenen, Frans, Duits en extravak Spaans
+ En dan nu:
C&M met tekenen, Grieks, Duits en extravak Frans
Zucht.. Ik voel me net een pakezel die een lading bakstenen genaamd profielkeuze op de rug gedrukt krijgt.. Alsof het normaal is dat wij zulke keuzes maken.. Vijftienjarige moeten op zijn minst een beetje redelijk hun hersencellen kunnen afbreken zonder daarin verstoord te worden door ingewikkelde keuzes als deze.
Ben je er dan achter twintig uiteenlopende keuzes en grillen achter wat je wilt, komt er weer een leraar in je nek hijgen dat het anders moet, IK WIL TOCH GODVERDOMME GEWOON IN DE BALLENBAK SPELEN.
Echt.
Oh, en wie zich afvraagt waarom ik in de eerste plaats geen klassieke taal meer wilde volgen, dat zal ik je vertellen, klassieke talen zijn gewoon een totale waste van de tijd (intelligentie wil ik niet zeggen.. bij sommige inclusief mezelf.. maar..). Ik bedoel, het is een dode taal: dus je kan het nergens spreken. En voor de mensen die zeggen dat het 'handig is voor het inzich in andere talen': sodemieter op! Waarom zou je die taal met een omweg leren, i.p.v. die taal dan rechtstreeks te kiezen, alsof je minder inzicht in taal krijgt als je de grammatica van Frans tot aan het laatste kruimeltje kent. En daar komt bij, de enige baan waarvan ik dacht dat je het kon gebruiken zijn de medische banen, maar dat blijkt niet waar te zijn, je hoeft daarvoor immers alleen de Latijnse namen voor organen/ziektes/dieren/kruiden te weten, die niet leert bij Latijn op school.. Dan blijft alleen de paus nog over.. Dan raad ik het je ten zeerste aan..
Nu zul je je afvragen waarom ik het toch kies.. Nou..
Ten eerste ben ik er nu al aan begonnen, ten tweede kijken ze met sollicitaties altijd als eerste naar je opleiding, en als je dan één van die talen hebt gekozen, staat er meteen wat anders, en ben je 'interessanter' (op die manier worden wij natuur wel gedwongen om het te kiezen, wat een ratten! sjee). Ten tweehonderéénenveertigsten vind ik de cultuur die er bij komt wel interessant. Ten vijfhonderdzesentachtigsten kan ik dan patsen bij mijn eventuele toekomstige vrienden met onzinnige details waar niemand wat aan heeft als 'wist je dat het woord typen van het griekse woord tupos afkomt, wat betekend slaan?'. Waarop zij dan ongetwijfeld -zonder enig schaamrood op hun kaken- antwoorden: 'nee Ezra, dat wist ik niet'.
vrijdag 6 februari 2009
De extravagante gebeurtenissen op het SPG college
Günther von Eichendorff was allang beroemd voor hij les kwam geven op het SPG college in Purmerend. Vooral door zijn ongekende kennis van het Germaans, zijn dubbelzinnige grapjes (vaak gemaakt in het Germaans of een verwante taal, waardoor leerlingen meestal pas in hun volwassene jaren ontdekten hoe de leraar zijn pedofiele neigingen liet doorsluimeren in zijn cryptische grapjes) en zijn iets te strak zittende beige broek. Günther was een man van extreem emotionele uitbarstingen, genadeloos streng rekenen op toetsen en zoals al eerder vermeld, een bizar gevoel voor humor. Zo had Günther een ietwat boerige leerling uit Groningen, Thomas genaamd. Ooit vroeg Thomas hem waarom er een streep stond door zijn antwoord op de vraag 'welke naamval volgt na het voorzetsel um?' waarop hij had geantwoord 'de vierde'. Günther had opgekeken uit zijn boekje -een lichterotisch Duits tijdschrift- en had Thomas vervolgens lang in zijn ogen gekeken. Na een stilte die ook de hele klas tot kalmte had gebracht, pakte Günther ineens een miniscuul minipianootje uit zijn la en begon er met gesloten ogen en getuite lippen op te spelen en zingen:
Sah' ein Knab ein Röslein stehn,
Röslein auf der Heiden,
War so jung und Morgenschön,
Lief er schnell es nah zu sehn'
Röslein, Röslein, Röslein rot,
Röslein auf der Heiden
Ineens opende Günther zijn ogen, bracht zijn gezicht dicht bij dat van Thomas, zodat die recht in zijn keel kon kijken wanneer hij schreeuwde:
Einigkeit und Recht und Freiheit
für das deutsche Vaterland!
Danach lasst uns alle streben
brüderlich mit Herz und Hand!
Einigkeit und Recht und Freiheit
sind des Glückes Unterpfand
blüh' im Glanze dieses Glückes,
blühe, deutsches Vaterland
Geschokt draaide Thomas zijn gezicht weg en veegde het beetje kwijl wat op zijn gezicht was gekomen weg. Günther pakte hem bij zijn hoofd en draaide zijn gezicht weer zijn kant op. Even was Thomas bang dat hij zou volharden, maar Günther gaf hem echter een kus op zijn neus en zei alsof er niks gebeurd was 'wat was er, jongen'. 'Ehm' begon Thomas, met een stem die nog even natrilde. 'Ik.. Eh.. Ik vroeg me af waarom dit fout gerekend is' en hij wees naar zijn toetsblaadje. 'Oh dat', antwoordde Günther, 'dat had ik nagekeken op zaterdag avond, dan ben ik soms niet zo scherp door de paddo's'. 'Nah, kan gebeuren, geef hem mij maar mee, dan zal ik het opnieuw nakijken'. Na het blaadje gegeven te hebben wilde Thomas doorlopen, maar Günther sleurde hem aan zijn arm mee naar buiten, waar hij hem in het oor fluisterde 'beloof je me het nooit te gebruiken voor eigen consumptie?'. Toen Thomas niet begrijpend keek, deed Günther een radslag. Vervolgens schold hij hem uit: 'vuile stinkhaan!, hypocriete mierenneuker! Lapzwans! Schorem! Zacht gekookt ei!' Tuig! Rapaille! En schreeuwde toen 'en nu naar de rector, snel!'. Thomas rende weg, keek nog even achterom en zag zijn leraar met zijn gezicht in de plooi doodleuk de klas weer inlopen.
Toen Günther aan het einde van de dag met zijn sleutels in zijn hand naar de auto liep, grinnikte hij in zichzelf, terwijl hij vol trots naar zijn roze gelakte nagels keek stak hij de sleutels in het stopcontact.
En hij werd geschokt wakker.
De laatste zin mede dankzij: Leo Flapper.
Sah' ein Knab ein Röslein stehn,
Röslein auf der Heiden,
War so jung und Morgenschön,
Lief er schnell es nah zu sehn'
Röslein, Röslein, Röslein rot,
Röslein auf der Heiden
Ineens opende Günther zijn ogen, bracht zijn gezicht dicht bij dat van Thomas, zodat die recht in zijn keel kon kijken wanneer hij schreeuwde:
Einigkeit und Recht und Freiheit
für das deutsche Vaterland!
Danach lasst uns alle streben
brüderlich mit Herz und Hand!
Einigkeit und Recht und Freiheit
sind des Glückes Unterpfand
blüh' im Glanze dieses Glückes,
blühe, deutsches Vaterland
Geschokt draaide Thomas zijn gezicht weg en veegde het beetje kwijl wat op zijn gezicht was gekomen weg. Günther pakte hem bij zijn hoofd en draaide zijn gezicht weer zijn kant op. Even was Thomas bang dat hij zou volharden, maar Günther gaf hem echter een kus op zijn neus en zei alsof er niks gebeurd was 'wat was er, jongen'. 'Ehm' begon Thomas, met een stem die nog even natrilde. 'Ik.. Eh.. Ik vroeg me af waarom dit fout gerekend is' en hij wees naar zijn toetsblaadje. 'Oh dat', antwoordde Günther, 'dat had ik nagekeken op zaterdag avond, dan ben ik soms niet zo scherp door de paddo's'. 'Nah, kan gebeuren, geef hem mij maar mee, dan zal ik het opnieuw nakijken'. Na het blaadje gegeven te hebben wilde Thomas doorlopen, maar Günther sleurde hem aan zijn arm mee naar buiten, waar hij hem in het oor fluisterde 'beloof je me het nooit te gebruiken voor eigen consumptie?'. Toen Thomas niet begrijpend keek, deed Günther een radslag. Vervolgens schold hij hem uit: 'vuile stinkhaan!, hypocriete mierenneuker! Lapzwans! Schorem! Zacht gekookt ei!' Tuig! Rapaille! En schreeuwde toen 'en nu naar de rector, snel!'. Thomas rende weg, keek nog even achterom en zag zijn leraar met zijn gezicht in de plooi doodleuk de klas weer inlopen.
Toen Günther aan het einde van de dag met zijn sleutels in zijn hand naar de auto liep, grinnikte hij in zichzelf, terwijl hij vol trots naar zijn roze gelakte nagels keek stak hij de sleutels in het stopcontact.
En hij werd geschokt wakker.
De laatste zin mede dankzij: Leo Flapper.
Wit gevlekte kat met Obesitas
Ik ga mijn vorige blog weer verwijderen denk ik.. Het is nogal stom om vijf zinnen te verspillen aan de uitleg hoe een muntje uit een zak de sneeuw in viel. Ik ben sowieso niet zo tevreden over mijn blogs. Ik denk dat ik het boek maar ga lenen in de mediatheek. Want ik weet niet precies wat ik wil. Gebruik ik 'moeilijke woorden', klinkt het zo wijsneusachtig uit mijn mond.. Maar alledaags is niet echt interessant om te lezen.. En dichterlijk was ik ook al niet.
Even een moment van stilte om eens na te denken over hoe zielig ik ben, om me daarna weer met mijn eigen arm in mijn nekvel omhoog te trekken en verder te typen.
Zo, dat was dat.
Gister liet ik op een zekere site mijn Frans uitspraak horen. Volgens haar klonk het 'wel goed', maar echt verbergen kon ze haar teleurstelling niet. Om het contrast te tonen, klikte ik de eerste beste jongen die niet bekend staat als een goede leerling aan.. En als het niet waar was, had ik de verkeerde aan geklikt en klonkt het ongeloofelijk geweldig. Dus ik wisselde een getergde blik uit met onze kat (die mij in de moeilijke uurtjes altijd telepathisch adviezen doorgeeft) en klikte op de volgende. En in Claudius' met de twee piemels naam, deze klonk net als de voice-over van Le Fabuleux Destin d'Amélie! For god's zak. Wat was dit? Keerde het lot zich tegen mij? Of was het lot dat tot dan toe mijn leven altijd in goede banen had weten te lijden, nu bij de pakken neer gaan zitten? Had het naar mij gekeken, nee geschud, en daarna zich van het leven beroofd?
Nee, geen van dit allen bleek waar, want de volgende die ik aanklikte klonk als een al twintig jaar rokende beerbellyman uit de Bijlmer.
Mijn moeder en ik keken elkaar opgelucht aan.
En onze kat, ach onze kat, die had terwijl wij naar het hoorspel over de Franse hond zaten te luisteren haar kop in de vuilnisbak gestoken, en zat nu onder wild grommen de inhoud te verscheuren.
En het was grappig toen we onder Latijn die slechte film over Hannibal kijken, en er telkens als hij zijn naam zei een stukje meer op zijn gezicht ingezoomd werd (als spannend effect vermoed ik, maar in praktijk meer iets voor een b- of komischefilm.
Het was ook grappig toen mijn klasgenoten een personages in de film Gumlin noemden, en ik telkens de naam van een klasgenote verstond, die totaal niet op deze dwergachtige bebaarde personages leek.
En het allerleukst was toen een andere klasgenoot zei met de stem van Hannibal 'maar Bono was mijn lievelings olifant' en hij toen de historie van de naam van de Ierse zanger Bono vertelde, die dus vernoemd was naar de olifant.
Maarja, dat is niet leuk als ik het zo vertel, verdikkie
Even een moment van stilte om eens na te denken over hoe zielig ik ben, om me daarna weer met mijn eigen arm in mijn nekvel omhoog te trekken en verder te typen.
Zo, dat was dat.
Gister liet ik op een zekere site mijn Frans uitspraak horen. Volgens haar klonk het 'wel goed', maar echt verbergen kon ze haar teleurstelling niet. Om het contrast te tonen, klikte ik de eerste beste jongen die niet bekend staat als een goede leerling aan.. En als het niet waar was, had ik de verkeerde aan geklikt en klonkt het ongeloofelijk geweldig. Dus ik wisselde een getergde blik uit met onze kat (die mij in de moeilijke uurtjes altijd telepathisch adviezen doorgeeft) en klikte op de volgende. En in Claudius' met de twee piemels naam, deze klonk net als de voice-over van Le Fabuleux Destin d'Amélie! For god's zak. Wat was dit? Keerde het lot zich tegen mij? Of was het lot dat tot dan toe mijn leven altijd in goede banen had weten te lijden, nu bij de pakken neer gaan zitten? Had het naar mij gekeken, nee geschud, en daarna zich van het leven beroofd?
Nee, geen van dit allen bleek waar, want de volgende die ik aanklikte klonk als een al twintig jaar rokende beerbellyman uit de Bijlmer.
Mijn moeder en ik keken elkaar opgelucht aan.
En onze kat, ach onze kat, die had terwijl wij naar het hoorspel over de Franse hond zaten te luisteren haar kop in de vuilnisbak gestoken, en zat nu onder wild grommen de inhoud te verscheuren.
En het was grappig toen we onder Latijn die slechte film over Hannibal kijken, en er telkens als hij zijn naam zei een stukje meer op zijn gezicht ingezoomd werd (als spannend effect vermoed ik, maar in praktijk meer iets voor een b- of komischefilm.
Het was ook grappig toen mijn klasgenoten een personages in de film Gumlin noemden, en ik telkens de naam van een klasgenote verstond, die totaal niet op deze dwergachtige bebaarde personages leek.
En het allerleukst was toen een andere klasgenoot zei met de stem van Hannibal 'maar Bono was mijn lievelings olifant' en hij toen de historie van de naam van de Ierse zanger Bono vertelde, die dus vernoemd was naar de olifant.
Maarja, dat is niet leuk als ik het zo vertel, verdikkie
zondag 25 januari 2009
Grijns
Half of the people can be part right all of the time,
Some of the people can be all right part of the time.
But all the people can't be all right all the time
I think Abraham Lincoln said that.
I'll let you be in my dreams if I can be in yours,
I said that.
Ghehe.
Some of the people can be all right part of the time.
But all the people can't be all right all the time
I think Abraham Lincoln said that.
I'll let you be in my dreams if I can be in yours,
I said that.
Ghehe.
woensdag 21 januari 2009
Misvattingen
En wat betreft Bob Dylan's teksten.
Ik had vannacht de gewoonte om zijn teksten heel banaal te vertalen.
Zoals,
Lay lady lay =
LIG, VROUW, LIG!
en
Everbody must get stoned =
Iedereen moet gestenigd worden.
Ik geef toe, die laatste gaat wat te ver, misschien. Maar ik was even heel 'letterlijk' aan het vertalen en het was nacht. Dan gebeuren dat soort dingen.
Nogmeer misvattingen?
Laat ik het maar houden bij misvattingen over mij, aangezien ik de meeste misvattingen over anderen niet ken i.v.m. dat ik de meeste mensen niet echt goed ken (sommigen zullen nu misschien denken, maar ik ben toch je vriend/vriendin/broer/vader/moeder/kat/goudvis, mij ken je toch wel? Nou, nee. Kennen is nou eenmaal dat je weet hoe iemand zich gedraagt, zodat bepaalde dingen te verwachten zijn, etc. Maar wat iemand écht denkt en voelt, dat is natuurlijk altijd gissen. Wat dat betreft is het leven vrij eenzaam. Het is jou en je gedachten. Bij die van andere zul je toch altijd in het donker moeten tasten. Maar goed, dat is hoe ik erover denk. En dat is maar de gedachte van één van de 6,7 miljard andere gedachtes hierover.) kan ik dus ook niks zeggen over de misvattingen over andere mensen. En bovendien, de waarheid interesseert mij geen hol..
Misvattingen over mij in een notendop:
+ Ezra droeg vandaag geen pyjama
+ Ezra draagt nooit make-up
+ Ezra denkt dat ze slim is met haar mening en haar gedachten over de mensheid
+ Ezra's deodorant stinkt (dat ben ik gewoon zelf)
+ Ezra lijdt vreselijk onder de beledigingen zoals 'bolle' die haar broer haar toewerpt
+ Ezra is een vleeseter
+ Ezra is een vegetariër
+ Ezra is rechts (ik weet niet of er mensen zijn die dat denken, maar ik wil bij deze nogmaals onderstrepen dat ik absoluut links ben, al zou ik daar nog helemaal niet over na moeten denken)
+ Ezra denkt dat alle mannen uit het Midden-Oosten kil zijn. (ookal stond het in mijn Engels toets opdracht, je moet het niet uit z'n verband rukken en tegen mij gebruiken!)
+ Ezra lacht de pijn weg (dat is iets onnozels wat ik zelf de wereld in heb geholpen, omdat ik altijd lach als iemand mij beledigd, maar dat is dus niet waar)
+ Ezra is geobsedeerd door Bob Dylan
hm.. ik ken er zo even niet meer..
Dan zeg ik nu:
Salve senex!
(oke, nu denk ik dus wel dat ik slim ben :p)
Ik had vannacht de gewoonte om zijn teksten heel banaal te vertalen.
Zoals,
Lay lady lay =
LIG, VROUW, LIG!
en
Everbody must get stoned =
Iedereen moet gestenigd worden.
Ik geef toe, die laatste gaat wat te ver, misschien. Maar ik was even heel 'letterlijk' aan het vertalen en het was nacht. Dan gebeuren dat soort dingen.
Nogmeer misvattingen?
Laat ik het maar houden bij misvattingen over mij, aangezien ik de meeste misvattingen over anderen niet ken i.v.m. dat ik de meeste mensen niet echt goed ken (sommigen zullen nu misschien denken, maar ik ben toch je vriend/vriendin/broer/vader/moeder/kat/goudvis, mij ken je toch wel? Nou, nee. Kennen is nou eenmaal dat je weet hoe iemand zich gedraagt, zodat bepaalde dingen te verwachten zijn, etc. Maar wat iemand écht denkt en voelt, dat is natuurlijk altijd gissen. Wat dat betreft is het leven vrij eenzaam. Het is jou en je gedachten. Bij die van andere zul je toch altijd in het donker moeten tasten. Maar goed, dat is hoe ik erover denk. En dat is maar de gedachte van één van de 6,7 miljard andere gedachtes hierover.) kan ik dus ook niks zeggen over de misvattingen over andere mensen. En bovendien, de waarheid interesseert mij geen hol..
Misvattingen over mij in een notendop:
+ Ezra droeg vandaag geen pyjama
+ Ezra draagt nooit make-up
+ Ezra denkt dat ze slim is met haar mening en haar gedachten over de mensheid
+ Ezra's deodorant stinkt (dat ben ik gewoon zelf)
+ Ezra lijdt vreselijk onder de beledigingen zoals 'bolle' die haar broer haar toewerpt
+ Ezra is een vleeseter
+ Ezra is een vegetariër
+ Ezra is rechts (ik weet niet of er mensen zijn die dat denken, maar ik wil bij deze nogmaals onderstrepen dat ik absoluut links ben, al zou ik daar nog helemaal niet over na moeten denken)
+ Ezra denkt dat alle mannen uit het Midden-Oosten kil zijn. (ookal stond het in mijn Engels toets opdracht, je moet het niet uit z'n verband rukken en tegen mij gebruiken!)
+ Ezra lacht de pijn weg (dat is iets onnozels wat ik zelf de wereld in heb geholpen, omdat ik altijd lach als iemand mij beledigd, maar dat is dus niet waar)
+ Ezra is geobsedeerd door Bob Dylan
hm.. ik ken er zo even niet meer..
Dan zeg ik nu:
Salve senex!
(oke, nu denk ik dus wel dat ik slim ben :p)
maandag 19 januari 2009
I ain't gonna work on Maggie's farm no more
Oke. Ik heb besloten dat Bob Dylan de man is.
Ik raak nog eens geobsedeerd.. Maar zijn muziek is gewoon zó geweldig.
En hij is ook zó heet.
Als ik volgende week naar de kapper ga vraag ik zeker of ze van die krulletjes bij mij willen/kunnen maken.
Zoiets..
Ik raak nog eens geobsedeerd.. Maar zijn muziek is gewoon zó geweldig.
En hij is ook zó heet.
Als ik volgende week naar de kapper ga vraag ik zeker of ze van die krulletjes bij mij willen/kunnen maken.
Zoiets..
En dan werken ze vast op mijn zenuwen door niet te weten wie Bob Dylan is of niet zo'n kapsel bij mij te kunnen maken. Zo gaan die dingen toch.
Iemand dacht een bromvlieg te horen terwijl hij eigenlijk de mondharmonica hoorde omdat ik mijn ipod zo hard had staan (ja gehoorschade enzo, hou nou maar gewoon je mond).
hm.. eigenlijk heb ik niks te vertellen.. op dit na dan.. zo'n beetje
dus.. ik.. stop?
Maarja.
Wie is Maggie anyway?
ps. Okselhaar knip je met een schaar
Iemand dacht een bromvlieg te horen terwijl hij eigenlijk de mondharmonica hoorde omdat ik mijn ipod zo hard had staan (ja gehoorschade enzo, hou nou maar gewoon je mond).
hm.. eigenlijk heb ik niks te vertellen.. op dit na dan.. zo'n beetje
dus.. ik.. stop?
Maarja.
Wie is Maggie anyway?
ps. Okselhaar knip je met een schaar
zaterdag 17 januari 2009
Film kijken en Ezra
Zeer regelmatig huur ik een dvd bij de niet te noemen videotheek (waarom dat tegenwoordig nog een videotheek heet nu alle video's vervangen zijn voor dvd's is me trouwens een raadsel). Omdat ik van films houdt, de films die ik leuk vindt nergens in Sneek kan kopen en dit goedkoper is. Ik heb inmiddels zoveel dvd's gehuurd dat ik voor dat bedrag allang onwijs veel dvd's had kunnen kopen, maarja, mensen zijn dwaas. Films zijn voor mij het ideale vermaak. Ik ben namelijk niet echt actief ingesteld (zegmaar gerust lui) dus ik doe in mijn vrije tijd het liefst niet al te actieve dingen. En omdat films kijken daarbij ook nog best creatief is (men krijgt er inspiratie van). Zo zijn er tal van films die ik kan citeren en mij op schouders dragen naar mijn volwassenheid. Ook heb ik karaktertrekjes van mijn favoriete personages overgenomen en kom ik daardoor soms terecht in situaties verwant aan die van hun. Ook zijn er films die mij iets hebben geleerd. Dingen waar ik zelf niet op kon komen, of dingen die mij wel verteld waren maar waar ik klaarblijkelijk een film voor nodig had om ze daadwerkelijk op te volgen. Een voorbeeld van zo'n film is bijvoorbeeld Amélie. Het is waar, de mooiste films blijven je bij.
Maar er is één ding die ik niet leuk vindt aan film kijken.
Het is zo verdomde eenzaam.
Ik kies dikwijls films die niet in de smaak vallen van mijn filmskijkgenoten (/vrienden) die mettertijd ook afnemen in hun getallen, en slinken tot nul. Zelfs wanneer ik de film aanpas op de algemene opinie vallen 'mijn films' niet echt in de smaak.
Nu ben ik ook weer niet zo zielig dat er serieus hélemaal geen vriend is die mijn filmsmaak deelt, maar die wonen dan weer niet in de buurt (dus niet spontanefilmingevingfilmkijkpartijtjeuitnodiging-proof).
Zodat ik, uiteindelijk, toch weer jammerlijk alleen op de bank zit..
Vandaag: I'm Not There, geregisseerd door Todd Haynes met onder andere onze commerciële en grijze vriend Richard Gere, onze koninklijke vriendin Cate Blanchett en de overleden cowboy Heath Ledger. Hieperdepiep.
Cate Blanchett als Bob Dylan in I'm Not There
zaterdag 3 januari 2009
Ali
Ali krabde zicht nogmaals onder zijn oksel. Het mocht er dan misschien vreemd uitzien, het gaf Ali nu eenmaal voldoening om de zweterige haartjes tussen zijn vingers door te laten strijken en tenslotte, als hij het dichtst bij zijn oksel was, de bultjes te voelen die hij als kind had opgelopen toen hij zijn beste vriendje Tristan eens aan zijn oksel liet krabben. Dat vriendje heeft hij daarna meteen gedumpt. Dus nu stond Ali er alleen voor. Maar ach, er zaten ook mooie kanten aan alleen zijn. Net als dat in eenzaamheid op tachtigjarige leeftijd creperen wanneer je bent uitgegleden in de badkamer ook best fijn kan zijn. Dat wist Ali wel. Voordelen van eenzaamheid vond hij bijvoorbeeld dat er nooit iemand aan je kop zeurt, het je geld bespaart (als ze je na een halfjaar dan eindelijk vinden ben je al in zoverre gaan ontbinden dat een crematie niet meer nodig is) en de badkamervloer zo lekker schoon wordt wanneer jij er met je ingezeepte lichaam over heen schuift. Maar Ali was niet geheel alleen, hij had ergens nog een oma die marihuana rookte. Met haar zul je dus vast wel kunnen lachen, concludeerde Ali. Maar voordat Ali iets ondernam, moest hij eerst de sterren raadplegen, want met het idee dat zoiets áltijd moet was hij opgevoed. Ali had een erg excentrieke opvoeding gehad.. Oplettende lezertjes hadden waarschijnlijk al geconcludeerd dat Ali een moslim is (vanwege zijn naam), maar het tegendeel is waar. Ali's ouders heetten Eppie en Johan en waren orthodoxe koeristen. Nu denken en/of zeggen diezelfde oplettende lezers waarschijnlijk 'koeristen? wat zegt die doldwaze Ezra mij nu?!', nou, dat zal ik jullie eens vertellen. Het koerisme is een verzonnen geloof met twee aanhangers. Koeristen geloven dat als je maar zoveel mogelijk dingen doet die te smerig en goddeloos voor woorden zijn, je altijd in de zogenaamde 'Lemeh' zal komen. De Lemeh is het paradijs voor de Koeristen. Het wordt geregeerd door een reuzenhagedis en is te vinden op het gebied tussen Takkatoeka- en Teletubbieland. Om in dit rijk terecht te komen moet je minstens vijfduizend keer in je broek gepoept hebben (en hier zonder schaamte vooruitgekomen zijn) , zesduizend vieze woorden gebruikt hebben (en daarna stug te hebben volgehouden dat die woorden van hoog literaire waarde zijn en zouden moeten worden toegevoegd aan Het Groot Dictee der Nederlandse Taal). Ali's opvoeding stond in het teken van dit geloof. Toen Ali's hagedis na tien godganse jaren eindelijk overleed, moest de kleine Ali een maand naar een heropvoedingskamp om daar manieren te leren. Zijn ouders dachten namelijk dat Ali niet goed voor de hagedis gezorgd had, omdat hij maar tien werd. Eigenlijk is tien de gangbare tijd om te sterven voor hagedissen van die desbetreffende soort, maar ja, wisten Ali's ouders veel. Toen zuster Anika, een alleraardigste meid, de ouders opbelde met de vraag wat er nou eigenlijk op te voeden viel aan Ali, werd Ali gauw opgehaald van het kamp en schermden Eppie en Johan Ali voortaan totaal af van de samenleving, omdat de maatschappij volgens hen 'voor geen kak verstand had hoe scheetje in elkaar steekt'. Nou ja, dat waren hun woorden.Maar, anyway. Zo was het gegaan. En hier zijn we nu. Bij Ali. Inmiddels achtenveertig jaar oud. Hij belt naar Atro TV, om te vragen of hij zijn oma mag opzoeken. Nou, zegt Sonja Parrera (iets wat ze vaak zegt als ze al haar fantasie probeert bijeen te zamelen om er weer een fijne lulkoek te verzinnen), jij kan wel gaan, maar je moet het wel rustig aan doen en genoeg groente blijven eten. 'Bedankt mevrouw' zei Ali en hij hing op. 'Wat was dat toch een waardevolle voorspelling', dacht Ali. Maar voor hij naar zijn oma toe zal gaan, gaat hij eerst even naar de wc, want hij had diarree. En terwijl Ali aan het doen is waar hij zo goed in is, kan ik (degene die dit schrijft), net zo goed vertellen wat er gebeuren gaat, en dat ga ik dan ook doen. Namelijk, Ali gaat de deur uit, want, geniaal als hij is, begrijpt hij dat oma zich hoogstwaarschijnlijk buiten de vier muren van zijn appartement bevindt. Ali maakt aanstalten om aan zijn oksel te krabben, maar beseft zich ineens dat hij in het bijzijn van onbekende mensen is en trekt zijn arm weer terug. Met gesloten ogen opent hij zijn mond en laat hij al lopende zijn longen vullen met frisse lucht. Althans, dat denkt Ali, hij volgt het nieuws niet en weet daardoor ook niet dat die 'frisse' lucht al stevig vervuilt is. En, ineens, terwijl hij naar lucht aan het happen is, botst hij op een oud vrouwtje. 'Bent u oma' vraagt Ali. Waarop zij de kleren van haar lijf trekt, een dansje om hen heen doet en doorloopt. Ali loopt ook door, stapt de eerste de beste kroeg binnen, en zuipt zich flink lam. Uit verdriet, uiteraard. Tegen twaalf uur 's nachts werd Ali wegens onpasselijkheid de kroeg uit gestuurd. Na een paar uur vindt hij zijn huis eindelijk terug en terwijl hij het licht van zijn kamer aandoet ziet hij iets onder het laken liggen. Hij gooit het deken van het bed en ziet het oude naakte vrouwtje in zijn bed liggen. Ze opent haar ogen en….
Wordt vervolgt..
Sorry :p
Wordt vervolgt..
Sorry :p
Abonneren op:
Posts (Atom)