zaterdag 18 juli 2009

Willekeurigheid

Het plot waar iedereen al tijden op zat te wachten,
een pratende champignon die een bonestaak van een tante helpt met haar lelijkheid
door haar naar de vader champignon te brengen die haar doorverwijst naar een gemene
'joffer zonder kop', daarbij een man verkleed als ridder die zich uitgeeft
als een dichter genaamd Cyrano de Bergerac
in combinatie met een door vliegende bokken getrokken vlammende wagen
en een pop genaamd Schanulleke?

Het einde is in zicht.
De laatste paar dagen van het non-actieve deel van mijn vakantie
hebben mij zo diep in het moeras der verveling doen zakken
dat ik NU ZELFS SUSKE EN WISKE STRIPBOEKEN LEES.

De dagen slepen zich voort als een blok aan mijn been en laat mij
beschamende dingen doen, ik ga bijvoorbeeld tegenwoordig ook MET MIJN MOEDER
NAAR DE ALBERT HEIJN OM DAAR INTERVIEWS MET DANIEL RADCLIFF IN DE TROS GIDS TE LEZEN.

Ik hoop niet dat iemand mij daar heeft gezien, natuurlijk, hierdoor weet iedereen het ook,
maar dan in ieder geval met verklaring.

De hete stoot op de druivenafdeling (mooie titel voor een soft porno-film?)
en mijn moeder die veel, veel te opzichtig roept 'Ezra, wil jij niet even bij de druiven kijken'.
Nee, bedankt ma.

Wat betreft het stripboek, in wezen was ik op zoek naar een ouderwets Amerikaans stripboek,
met afbeeldingen zoals:




















Maar aangezien ik, mijn ouders en al mijn andere bloedverwanten
overweldigend niet-cool zijn moest ik het doen met
Asterix en Obelix, Sjors en Sjimmie en Suske en wiske.. (wat een hoop duo's..)

Dank god met de baard dat het niet non-actieve gedeelte, ook wel actieve gedeelte
van de vakantie nu begint, halleluja.
Morgen is Matthias jarig, taart, dat het hem smaken mag.
Natuurlijk ga ik niet verklappen wat ik voor hem heb, want stel je eens,
enkel hypothetisch, totaal vrijblijvend, puur bij wijze van spreke toch eens voor
dat hij het zou lezen!
Oh nee, gare rapen, dansende poppen, lap!

De verveling dwingt je soms tot actie en dat is goed,
daarom heb ik besloten om (hmm begin nu al te twijfelen aan het idee),
ik heb dus besloten om (..twijfelt meer)
Ik ga een mail sturen naar het Sneker Nieuwsblad,
of het ze leuk lijkt dat ook een jonger persoon af en toe
iets voor ze schrijft, want die kijkt toch met een andere blik
naar de dingen en blablabla.

Het is gewoon zo frustrerend, iedereen op het kijkbuisapparaat
en om je heen die allemaal interessante dingen doen,
en ik die er telkens alleen maar naar moet kijken (niet dat ik daar niet van geniet, maar)
Ik weet niet, het is verwarrend, zo'n vakantie,
ik gedij gewoon onder stress, als ik straks weer naar school moet
komt alles weer goehoed.

Doch vervolg op het actieve gedeelte van mijn vakantie.
Maandag ga ik met twee vriendinnen uit mijn klas naar Ameland,
stinken in mijn vader's caravan, zandfeesten,
Harry Mulisch in een rode string, lachen op een opblaaskrokodil
en paardrijden tot het pijn doet.
Daarna veel schrijven en gitaar spelen, gevolgd door
25 juli; met Matthias en Jurjen naar Amsterdam,
6 dagen later met de bus naar Tsjechië (onuitspreekbaar hooggebergte, 10 dagen)
Daarop nostalgisch met mama en broer naar Ameland,
misschien een hot date met een zeker persoon uit Groningen (?),
gevolgd door een week me bezatten op lowlands,
in verkeerde tenten in slaap vallen, de mexicaanse griep krijgen,
en dan
stressssss!

vrijdag 17 juli 2009

Regina Spektor, en does anyone know the first line of this song?

Zoals iedereen die het wilde weten al wist, ben ik afgelopen dinsdag naar Regina Spektor in paradiso geweest. Het was echt fabellschaft en ganz geil (sorry).
Ongetwijfelt zijn er veel betere foto's gemaakt, maar aangezien dit MIJN blog is, wil ik MIJN foto's ook nog een kans geven.
..Het begon allemaal toen god met de baard besloot een vrouw op de wereld (Moskou om precies te zijn) te zetten die met haar zang- en pianospel ieders hart zal verblijden als een chocolademousse. Daarmee grijp ik misschien iets te ver de geschiedenis in, dus laat ik eerst maar eens beginnen met dinsdagavond 18:00 uur.

Een uur voordat de zaal open zou gaan (19:00 uur) stonden wij (Ik en een aantal andere verwoede Regina Spektor groupies uit Sneek en omstreken) met een handvol andere dood-moeilijk-fans. In dat uur gebeurde er niet zo veel vertelenswaardigs, behalve dat er af en toe mensen langsliepen die misschien wel net iets spannend hadden gedaan, bijvoorbeeld dansen op een bar met vijf liliputters (..het was tenslotte Amsterdam..), maar ik stond daar dus maar wat.

Uiteindelijk gingen de grote houten deuren -naar een moment vol spanning of niet aan de verkeerde kant waren gaan staan- open.
Daar was iedereen natuurlijk blij om, maar ook weer niet zo blij dat ze er een dansje door gingen doen, althans dat heb ik niet gezien.

Het geplande voorprogramma (Reggie Watts, 'de niggah die goed kon beatboxen') was niet komen opdagen, dus toen moesten wij het maar doen met twee bandleden van Regina.
De zanger schuinestreepje violist schuinestreepje opreginasgitaarspelendegitarist schuinestreepje gekkegezichtentrekker heette Kay (K niet te verwarren met een G) Ishibashi 'If I say Ishi, you say Bashi'.
Dit liet mij overigens koud, want ik stond op het punt Regina Spektor te zien!!!! (waaah, geilheid, doet een dansje, kwijlt).
Het viel me ondertussen op dat er veel mannen waren met krullen en/of een baarden en veel meisjes met ponies en dat er behalve Meneer Assies en Hannah Verboom (ja, wat die daar deden..) niet veel celebssss (sorry) waren.
En dan, eindelijk, kwam Regina het podium op, zul je net zien wanneer ik éven niet kijk, terwijl ik daarvoor juist de hele tijd koortsachtig naar het podium staarde.
Ze begon vrijwel meteen met spelen: The Calculation.
Ik was echt totaal overweldigd door haar uithalen, superbe, als een vloedgolf tiramisu, en haar looks. Wilde krullen, een mooi zwart/wit/rood jurkje en haar kenmerkende rode lippen en appelwangetjes. Als ik een man was geweest had ik waarschijnlijk ook nog een passage aan haar memmen gewijd, maar dat gaat natuurlijk een beetje té ver.
De andere nummers die volgden waren vooral nummers van haar nieuwe album Far, maar al snel kwamen ook nummers als Après Moi voorbij, telkens gevolgd door een schattige 'thank you' met een zachte stem en puppy ogen.
'Someone next door is fucking to one of my songs'

Halverwege het concert pakte ze de gitaar, en begon ze tot mijn opluchting meer gekke dingen te vertellen, iets waar ze toch wel om bekend stond.
Op gitaar speelde ze Bobbing For Apples, een nummer dat ik nog niet zo goed kende, maar desalniettemin ontzettend leuk vond, een ontdekking!
Daarna speelde ze nog That Time op gitaar en ging ze weer terug naar de piano.
Daarop deed ze een heel nieuw nummer, Ink Stains, nadat ze had verteld dat ze naar het Anne Frank huis was geweest en het heel bijzonder vond dat Amsterdam het bewaarde.. Het nummer ging over de holocaust. Het was echt een heel mooi nummer, de manier waarop Regina Spektor het vertelde, heel ontroerend en precies zo gezongen zoals het moet bij zo'n lied.

Hierna heeft ze bijna haar hele nieuwe album afgespeeld, behalve Two Birds en Dance Anthem of the 80's. Dit laatste tot mijn spijt, het leek me wel leuk die live te horen.

De nummers van haar albums werden afgewisseld met de veelal bekende nummers zoals Ghost of corporate future, Hotel Song en On The Radio.
Poor Little Rich Boy
Maar ook speelde ze tamelijk onbekende nummers zoals Riot Gear en Time Is All Around. En, halleluja, ze speelde Poor Litte Rich Boy. Hierin af en toe geïrriteerd door de wat raar op gestelde discobal, die met sommigen nummers wel mooi licht gaf, was dit liedje in het geheel, met het getrommel op het stoeltje, niet helemaal wat het had kunnen zijn en meestal is.
In het toegift werden o.a. Us, Samson en Fidelity gespeeld. Op die laatste had ik nou niet bepaald gehoopt, maar Regina wist het klaar te spelen dat zelfs ik bij dat nummer mijn butt schudde als een opgejaagde baviaan.

Uiteindelijk werd de Regina gekte weer wat aangewakkert doordat ze haar country-geïnspireerde nummer 'Love, you're a whore' speelde.

Zwaai zwaai
Op die manier liet Regina toch weer een glimp haar kenmerkende spontane manier van optreden, die deze keer toch wat georganiseerder over kwam, mede doordat ze een serieuze set-list had, i.p.v. het publiek dat roept wat ze spelen moet..

De viool, drums, en cello waren een welkome toevoeging, want waar de nummer op Far hier en daar nog wat overgeproduceerd leek, was daar ook niks meer van te bekennen.


Klap klap Regina, klap klap achtergrond muzikanten.
En sure we know.




* Mocht het je opgevallen zijn dat de metaforen in deze blog vaak in de vorm van voedingswaren zijn, het gras is altijd groener aan de overkant: ik ben op dieet, kindaaaa (sorry).

























































donderdag 9 juli 2009

Hermanneke

Even ten overvloede, ik raad u allemaal aan 'Een dag in Gent' van Herman Brusselmans te lezen.
Want op een dag in Gent is er weer heel wat te doen, de hond brengen naar Gusta, die altijd om mooie namen moet huilen en daarom tissues in haar onderbroek bewaard en spataderen heeft, of maurice, die ooit wakker werd omdat zijn kont open ging, ipv zijn ogen. Natuurlijk moet er ook spek gegeten, doodgestoken, gediscussieerd over Hitler met of zonder snor, gerouwd om de dood van de beste kankerlijer ooit, naar borsten gekeken en niet verder (hij was immers getrouwd!) en de dt-regel uitgelegd worden aan een vrouw die alleen maar naar je ontblootte geslachtsdeel staart.
Kortom, hilariteit dat het een lieve lust is.

Ik denk erover om mijn naam in Herman Harry Hakze te veranderen,
maar daarover later meer.

De snelweg raast

En ik eroverheen

woensdag 8 juli 2009

Günther in Bottrop

Alweer een nieuw Bottrop verhaal, het blijft mij in zijn greep houden als een vacuüm gezogen melkapparaat om een uier.



GUNTHER IN BOTTROP, WANT SMEKEN HEEFT NOG NOOIT ZO WEINIG ZIN GEHAD

In een van de vele minuten, uren en dagen die Günther's leven telde, besloot de impotente Duitsleraar met zijn gepermanente vlasbaardje op bedevaartsoort naar de Duitse stad Bottrop te gaan. Met het gereedschap dat je van een man als Günther zou verwachten (een schep, een pistool, een sixpack viagra) volgde hij zijn religieuze weg.
Deze weg begaand, twijfelde Günther geen moment aan zijn oprechtheid.
Zelfs toen hij concludeerde dat God maar een overschatte klootzak met een stinkbaard was, week hij nog steeds niet af van zijn pad.
Al is een uiterst intelligente en diepgaande man als Günther natuurlijk zo moeilijk te doorgronden als een suicidale lintworm, toch worden er altijd pogingen gedaan.
Er vanuit gegaan werd dat Günther onafwendbaarheid wat betreft religie zijn gronden kende in het feit dat praktische alle memorabele Duitsers zo niet gereformeerd, zo niet rooms, zo niet joods waren. Neem bijvoorbeeld Schumann, Bach, Goethe en de schlagermagnaat Hermann von Strumpfhausen. Daarom moest dus ook Günther -wilde hij gerespecteerd worden in de edele Duitsdocenten orgie- overstag gaan.
Danig genietend van vogelijk getwetter en de ware, Duitse bier, liet Günther uiteindelijk zijn ogen rusten op het resultaat van zijn afmatloop: de opwindende aanwezigheid van de Duitse wereldstad Bottrop en twee blaren op zijn tenen van heb ik jou daar.
Vreemd genoeg vond Günther niet het tekort aan een vereist toegangsbewijs, maar het feit dat er een horde mensen voor de toegangspoort stond kwalijk.
Na het stel onwetende germanen aan de kant geschoten te hebben, stuitte Günther alweer op een tegenligger.
'Toegansbewijs graag' zei de tegenligger.
Günther had zin om zijn bakkes te verbouwen.
'Weet dat ik alles weet, schele kanarie' antwoordde Günther echter.
De schele kanarie begon natuurlijk te zweten en liet Günther meteen door de poort, want ja, wat kan je anders doen tegen zo'n bovenmenselijk charismatische Duitsleraar, dan zijn voeten kussen en zijn oogleden masseren.
Eindelijk tussen de hijgerige parkbezoekers aangekomen, overdacht Günther het gebeurde nog eens. Hij veronderstelde dat de man moet hebben gedacht dat hij God was.
Dat kwam natuurlijk door zij autoritaire, uiterst intelligente uitstraling en zijn almachtige blik.
Oh, wat had smeken toch weinig zin gehad..
Günther staakte het denken toen hij een blikje zag liggen.
Op het blikje stond in blokletters 'Schwalbe' geschreven.
Maar misschien was het ook wel 'Schlampf', 'Strumpf' of 'Apfelstrüdel', woorden die je overigens veel te vaak aantreft in Duitsland.
Günther voelde ineens weer de jongensachtige drang om tegen het blikje te trappen, zodanig
dat hij er een bobbel in zijn lederhosen van kreeg.
Dit overkwam hem wel vaker op onverwachte momenten, bijvoorbeeld wanneer hij zomaar zonder een rietje een pak sinaasappelsap leegdronk, of kinderen zag spelen in een zandbak.
Günther vermoedde dat het een lichamelijk signaal was dat hij de actie ondernemen moest, en begon tegen het blikje aan te trappen.
Docht natuurlijk, Günther ging weer ad absurdum en moest eerst het blikje nog even vol pissen.
Hierna gaf hij het blikje een trap en liep, aangezien het hem verveelde, snel door.
Toen merkte Günther op dat het park eigenlijk maar een lelijk scheiß park was.
Weimar was eigenlijk veel mooier, zo vond hij. Maar waarom was hij daar dan niet heen gegaan?
Dan had hij spaß kunnen maken in in Das Goethe Literatur Park, het Uber Allen Gipfeln Labyrinth, en de Faust Achterbahn.
Maar nee, hij was naar het godverdomse Bottrop gegaan!
Waarom toch lieve kindertjes?
Misschien, omdat het lot hem daar bracht, een sukkel is, dat hij in de plomp zakt, impotent wordt en alleen nog maar bodywarmers draagt.
Terwijl Günther druk bezig was met hierover nadenken en lopen, hoorde hij ineens engelen zingen.
De vermaarde Duits leraar keek om omhoog, immers de meest logische plek voor engelen, maar kon ze niet ontdekken.
Toen het geluid Günther inmiddels begon te vervelen en hij alweer aan zichzelf dacht, kwam er ineens een blond engeltje op hem af, die steeds de zelfde mantra herhaalde:
'Everybody wants a hollywurst..'
En dan, après tout, na vele tegenslagen, de mensen die zijn weg versperden, het blikje, de hersenspinsels over zij genialiteit, vond Günther het utopie voor Braadwursen, Krakauers en andere Duitse versnaperingen,
Het was,
Het was,
Dick's place.
Dat Claudius met de twee piemels er gezegend mag zijn,
halleluja.

zondag 5 juli 2009

Woord om Woord

Sorry voor de blogloze dagen, oh lege lezer.
Ik was het voor niemand bloggen gewoon een beetje zat,
maar nu kan ik er weer tegenaan.
Via school kwamen wij vorige week dinsdag terecht in het Duitse lowbudget (bleek later) pretpark in Bottrop.
Deze plek inspireerde me tot de volgende twee verhalen en een hele hoop zweet (het was heet).
Sorry voor dat laatste..
Het volgende heb ik samen met Matthias gemaakt in de bus, de namen zijn gefingeerd, maar voor de rest is het identiek aan het origineel.
Het kwam tot stand dmv het kinderachtige ik zeg een woord en dan jij -spel.
Hope you like.

WOORD OM WOORD IN BOTTROP
De hel opende zich toen Gregor, met veel aangeklaagde processen en bloed worsten geboren werd. Door erbarmelijke darmperistaltische bewegingen schudde Gregor's moeder veel.
Maar Gregor's moeder was niet ongesteld, toen Gregor dit melodramatische paddestoeltje pijpte.
Gregor, die overigens nogal chagrijnig ingesteld is.
Daar ergerde geheel partyclub 'Het Puttertje' zich anus.
Reeds was er onrust onder partygangers, mede doordat Gregor vaak vrouwelijke oksels penetreerde. Echter de vrouwen konden wel weerstand bieden tegen okselpenetrerende Gregorren die ook wel met kabouter's bitterballen werden verward.
Maar ach! Wie had toch de gordijnen wit geverft?
Dat was geen eersterangs vraag! Gregor natuurlijk!
Zo dachten vele champignonsgordijnenwassers.
'Ah joh hip hop' riep buurman Sjaak uitgelaten.
Toen Gregor's pens zichtbaar streelde werd de rode ader van buurman Sjaak eveneens paarskleurig en opgezwollen.
Doch kwam mevrouw Platje onherroepelijk klaar bij de gedachte aan Gregor.

vrijdag 3 juli 2009

Bridget en Paris: een avontuur

De dagen van onzedelijkheid gleden voorbij en onze vermaarde sletjes, de hoofdpersonen van dit verhaal, aanschouwden het of stonden ze aan de zijkant van de weg. Als automatisch dreven de twee geavanceerde stoephoertechnieken-beoefenaars de spot met alle verzonnen regels door de verzonnen mensen. Na alweer een flinke sjoelpartij met een man die alvorens, uiteraard, was onderlegd aan hun belachelijk voorwaarden, hadden de sletjes trek in een ijsje. Goedgemutst om hun bijeen gebatste honorarium kwamen de twee een ijssalon binnen. Degene die de ijssalon runde was een man genaamd Pino, een Italiaan die nog stamde uit de families die in de 17e en 18e eeuw massaal naar Nederland kwamen om hier het decadente leven te lijden waar Nederland om bekend stond, maar bij aankomst zodanig vaak te maken kregen met corruptie en discriminatie, dat ze verdoemd waren tot de ijsbranche. Standvast riep deze Pino elke keer als de sletjes zijn salon binnenkwamen 'HOERa, HOERa, daar hebben Paris en haar vriendinnetje Bridget Maaslanda'. De sletjes, niet onder indruk van deze woordspelingen (ze hadden al veel meer over zich heen gekregen..) bestelden dan vervolgens met koele gezichten een Hagen en Dasz. En zo geschiede. Toen de onomstreden sletjes bezig waren met de ijsjes gulzig hun slokdarm door te manoeuvreren, zagen ze een oude bekende. Het was Kelly met haar Grote Broer Johnny de Mol! Wat zal er van hen geworden zijn! De laatste keer dat ze Kelly zagen was ze nog een man en swaffelde ze er op los! En moest je haar nu zien! Alles dr op en draan, zelfs een flink flamoesje. Met grote ogen van verwondering keken de sletjes elkaar aan. Natuurlijk, door hun werk hadden ze de meest vreemde verschijnselen wat betreft geslachtsdelen gezien, maar een totale geslachtverandering, dat spande de kroon, daar moesten ze meer van weten! Dus kwamen ze naar Kelly en haar Grote Broer toe. Geïntrigeerd door haar bobbelloze broek vroegen ze haar iets in de trant van 'hoe dit zo'. Spijtig genoeg antwoordde deze dame in een taal die ze niet verstonden, wat wijst op twee mogelijkheden: 1. Dit was Kelly niet 2. Kelly wilde hen niet meer kennen In beide gevallen dachten onze stoephoertjes hetzelfde: de slet.

Profiel: Bridget Maasland, Paris & hun arbeid

Accuraat als een boekhouder bleven Bridget Maasland en haar beste sletje Paris Hilton steeds de routine van de hoertjes-code volgen. Ze vertelden nooit hun namen, noch hun woonplaats en andere voor psychopaten relevante informatie. Nee, wat betreft geheimhouding waren deze sletjes het neusje van de door de kat reeds aangevreten zalm, de poedersuiker op de verrotte fabrieks wafel, de vis in de paella uit het pakje, de pindasaus op de de magnetron bami en kort gezegd: de crème de crème van de lage tarief-stoephoertjes. Door middel van hun geënsceneerde blik van een pooier op zoek naar vlees, keurden deze twee dames hun potentiële klanten goed of af. Uit macht der gewoonte paste deze twee dames steeds hetzelfde criterium toe:
1. Rode neus: next.
2. Glim oor: mag blijven, door naar punt 4.
3. Slechtgeschoren baard met gedeeltelijk lange plukken haar en een grote iris?: next.
4. Is dit persoon voorstelbaar als missing link tussen de homo erectus en homo sapiens?: Geduld is een schone zak, door naar punt 8.
5. Lijkt dit persoon enigszins op Patrick Lodiers?: zoja, next.
6. Pluisje in navel?: next.
7. Neus als een bloemkool?: next.
8. Anderszins een neus die op een groente lijkt?: next.
9. Heeft deze man papavervormige ogen? Bingo, door naar 15.
10. Is deze man bereid om een ijsje voor me te kopen na het sjoelen (zo noemden de twee hun ambacht liefkozend)?: ja, door naar punt 15.
11. Groeit er haar uit zijn oren?: Zoja, ga door naar punt 12.
12. Is de structuur van het haar kartelig en kriebelt het een beetje?: Ga door naar punt 15.
13. Moest hij toen hij klein was ook altijd zo vreselijk huilen bij E.T. dat hij zich verstopte op zijn kamer waar iedereen zijn gekrijs alsnog hoorde en elkander aanstoot, elkaar aankijkend met een augurenlach?: Zoja, ga door naar punt 14.
14. Kent hij al de nummers van George Michaels debuutalbum 'sex at the public toilet' uit zijn hoofd?: Zoja, ga door naar punt 15.
15. Is deze man -en dit is de hamvraag- in het bezit van een piemel? Ja, gefeliciteerd, hij mag door naar de peeskamerrrrr! Oftewel tegel nummer 48. Uhu.



De volgende aflevering gaan we verder met de persoonsanalyse van deze bejubelde stoephoertjes.