Ik heb het altijd geweten

Het is weer weekend

Fascinerend

Een tip om te voorkomen dat mensen gaan denken dat je lichtzinnig bent wanneer je jouw guilty pleasures opbiecht. Als je het hebt over de door de cultuurpolitie geminachte zaak in kwestie (romkom's, thrillers, filmpjes waarin meisjes vertellen hoe ze zich opmaken etc.) moet je niet zeggen dat je het 'leuk vindt' maar dat je het 'fascinerend' vindt. Dat insinueert dat je er op een soort van meta-niveau naar kijkt, alsof je onderzoek doet naar kitsch, en niet gewoon elke avond met een krokosmakroon op je schoot naar RTL4 zapt, uit gemak en comfort.

Ikzelf deed het in de vorige blog nog.

Het is weer vrije vrijdag.
Al mijn vrijdagen heb ik vrij. Ik dwing mezelf om toch om acht uur op te staan, omdat ik een calvinist ben. Maar eigenlijk heb ik dus gewoon vrij. Vaak heb ik deze dag besteed aan de treinreis naar Sneek (die een dagtaak is), maar vandaag blijf ik hier, net als vorig weekend, toen ik een oppashamster had (zie foto). Ik heb besloten mijn dag nuttig te door te brengen, en dat komt er over het algemeen op neer dat ik naar de bibliotheek ga, in één van de kuipstoeltjes ga zitten, en uit het raam ga staren terwijl er een boek op mijn schoot ligt. Je hebt dan uitzicht op een geheel leeg kantoor, waar alleen een plant in het midden staat. Dat weet me elke keer weer te fascineren. Vandaag besloot ik echter om aan een verhaal te werken. Die zou ik dan weer mooi de komende week op mijn blog kunnen zetten. Dat draagt bij aan het nakomen van mijn belofte, de aanstaande twee weken elke dag een blog te publiceren.

Het is een wat raar verhaal, waarin een bekende kinderboekenschrijver bij mijn huis in Hilversum aanklopt en we samen naar de bibliotheek gaan. Het lijkt op iets wat in een droom had kunnen gebeuren, hoewel ik zeker weet dat ik het niet gedroomd heb. Ik weet niet hoe andere mensen korte verhalen schrijven - het is mijn eerste - maar ik doe het op intuïtie. Ik ben niet zo iemand die over gebeurtenissen fantaseert (of zo als Harry het noemt: zich zaken herinnert die niet gebeurt zijn). Ik fantaseer over gesprekken. Dus wat dat betreft heb ik materiaal. Daar staat tegenover dat de avonturen waar ik mijn twee hoofdpersonen mee opscheep me erg willekeurig voorkomen. Roald Dahl zoekt een boek over de polynesische keuken? Ok. Roald Dahl loopt naar beneden via de roltrap die omhoog gaat? Juist.
Ook vind ik het moeilijk om de personen psychologisch kleur te geven. Meneer Dahl is een beetje nors in het verhaal, maar ook dat is een intuïtieve keuze. Ik zelf gedraag me gewoon zoals ik me altijd gedraag. Afwachtend, geïntimideerd, vriendelijk. Wat voor psychologische kleur dat verraad wil ik niet weten.

Waarom Bridget Jones gerustellend is

- Bridget Jones is eenzaam, ondanks dat ze in de grote stad woont
- Bridget Jones heeft geen hobbies behalve in haar dagboek schrijven
- Bridget Jones heeft een matige baan
- Bridget Jones is 'een beetje dik'
- Bridget Jones woont ondanks haar matige baan in een mooi appartement in het centrum van London
- Helen Fielding (de schrijver van de boeken) schrijft raar: ze weet niet wat schrappen is, legt Bridget aan de lopende band puberale credo's in de mond, stuwt het plot niet voort, maar weet er toch voor te zorgen dat je het jammer vindt wanneer het boek uit is
- Alles komt uiteindelijk altijd goed met Bridget: of ze trouwt een man die eruit ziet als Colin Firth en de naam van de held uit Pride & Prejudice draagt, of ze doet dat nog een keer, of ze krijgt een relatie met een heldhaftige ex-militair die waakt over haar kinderen (die tussen de bedrijven door ook gewoon gezond ter wereld komen, ondanks haar drink- en rookgedrag).

C'est nice. Hierdoor voel ik me niet meer zo'n verveelde monnik.

Het koddig en voddig leven

Ik zit in het tuintje van mijn moeder. Er klinkt een geluid van een insect, dat ik niet kan plaatsen. De poes ook niet, maar hij komt overeind en springt eropaf. En hij mist. Dan gaat hij liggen. Genoeg gedaan voor vandaag.
Ik zou dat nooit kunnen. Als ik overeind kom, wordt ik meteen bezeten door de drang tot presteren, en die drang nekt me. Dus sta ik helemaal niet op en kijk ik TV-series in plaats van dat ik blogs schrijf. In een interview met Micha Wertheim las ik dat hij het tijdens zijn studie zo intimiderend vond, dat hij alleen te maken kreeg met werken (geschriften, wetenschappelijke artikelen) die al af zijn. Je ziet nooit de weg die afgelegd is, voor de teksten voltooid en zo goed werden. En dat maakt dat al je pogingen op dit gebied doffe echo's lijken. Het is misschien naief, maar pas sinds kort is het tot me doorgedrongen dat er waarschijnlijk ook een fase is geweest dat W.F. Hermans, Willem Elsschot en wie weet zelfs Anton Tsjechov slecht of matig schreven (al zou de eerste dit dunkt mij stellig ontkennen). Dit inzicht kreeg ik doordat wij tijdens college bezoek kregen van een schrijver, die we mochten bestoken met vragen. Ik vond zijn verhalen erg mooi en sic. Uit zijn verhaal bleek echter een schrijfproces wat weinig vlekkeloos was. Sterker, hij heeft voor zijn 30e nooit wat gepubliceerd omdat hij het zichzelf zo slecht vond. Plus, hij vond schrijven een ambacht, iets wat je al doende leert, en hij vond niet dat hij de kwaliteit van zijn romans aan een fabelachtige bevlieging dankte.
Er is niets romantisch aan schrijven. En ik ben het eens met W.F. Hermans wanneer hij zegt dat de schrijvers die een egodocument van romantisch schrijverschap publiceren een gebrek aan fantasie hebben (je kent ze wel, ze gaan over sigaartjes roken in Parijs, avances met beroemde actrices  in een 'dof voorjaarslicht', het hebben van een voorkeur voor wodka i.p.v. jenever en voor katten i.p.v. honden, boeken waarin het snel inwisselen van vrouwen dient bij te dragen aan de prestige van het hoofdpersonage c.q. de schrijver, een oppervlakkige gewoonte die ze zelf echter verslijten voor een antiburgerlijke ongedurigheid*).

Waar ik heen wil, is dat ik al een maand niks heb geschreven, en dat enerzijds mijn natuurlijke moedeloosheid wat talent en schrijven betreft een oorzaak is, maar ook mijn huidige studie. Altijd dingen die al af - Ik doe wat mijn kat nu zou doen. Kapow!

* Een zin zo lang en kut dat het een schande is dat ik hem niet aanpas. Eens mens mag niet te veel van zichzelf verwachten.

Dingen die ik leuk vind met dieren

Wanneer een hond in de bijrijderstoel van een auto zit
Als een vlinder op je fiets gaat zitten en daar de hele rit blijft
Dieren die het niet erg vinden als je ze als hoofdkussen gebruikt (zoals onze kat)