Want als ik ergens een schurfthekel aan heb, is het dat wel.
Ik ben een paar jaar terug 's nachts zelfs huilend mijn bed uitgeklommen omdat er zoveel routines waren waarmee ik niet kon breken. Eén keer per dag douchen 's avonds, 's ochtends tandenpoetsen, 's avonds tandenpoetsen, pyjama vervangen voor normale kleren.. Maar ook minder clichématige, zoals die poep die de kat de hele tijd in z'n ogen heeft er uit proberen te halen, 'mutti' roepen als ik thuis uit school kom, de manier waarop ik loop, aan m'n haar zitten als ik verlegen ben, etc. De eerste reeks zijn misschien dingen die ons opgelegd zijn en die wel moéten, maar van de tweede zou je kunnen zeggen 'nou, als je dat zo'n probleem vindt, dan kap je er toch lekker mee!'. Maar zo simpel werkt dat niet. Datsoort dingen zijn gewoon onzinnige automatismes (is dat een woord?). Het rare is dat ik geen idee heb waarom ik het doe/deed en sinds wanneer. Maar het lijkt alsof ik 'ze nodig heb'. Want als ik ergens anders heen ga, is het eerste wat ik doe zoeken naar nieuwe routines, zodat ik een bepaalde houvast heb, of me 'thuisvoel'. Ben ik de enige die dat heeft? Is er iets vreselijks mis met mij? Ben ik misschien heel labiel en achtelijk en houden jullie het geheim voor mij? Ik ben benieuwd.
Martin Bril heeft kanker lees ik net. Dat is vervelend. Hopelijk wordt hij snel weer beter. Zou toch zonde van z'n geniale columns zijn. Ik geloof dat hij een bestwel perfect leven heeft. Zou zo met hem willen ruilen, op dat kanker na dan.
Nou, ik ga maar verder met ons huis voorzien van bacillen.
Voor de eenling die zich afvraagt waar ik was vandaag, ik was ziek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten