Padam padam

Zo heet een lied van Edith Piaf.
En dat voegt er verder niks aan toe, want het betekend toch niks, maar ja.

Ik ga nu even vertellen over mijn middag, wat super grappig was, maar het vertellen heeft eigenlijk geen zin, want dan is het toch nooit zo grappig meer als het was, en dat is frustrerend, want dan lees ik het later terug en denk ik 'jezus ik had echt mislukte humor vroeger en ik was dom en ik had ook een debiel leven' (of dergelijk), maar dat terzijde.

Ik ging dus eerst met Jurjen en Matthias naar de stad en later bleven we dus even bij mij. En toen gingen Matthias en ik ons verkleden als oorlogsveteranen (gasmasker en Sovjet-Unie hoed) en stalen we mijn broers gitaar en lieten Jurjen daar op spelen die mij het beruchte e akkoord probeerde te leren, wat niet lukte, want ik heb kippe hersenen, maar anywayz, toen sloten we Matthias op op mijn kamer op en toen was het ineens wel heel stil dus ging ik kijken of hij dood was maar hij lag gewoon lekker cliché onder mijn bed maar dat zag ik niet want zoals ik al zei ik heb kippe hersenen maar daar onder mijn bed lag een oude onderbroek. En toen en toen en toen gingen ze mijn ouders naspelen met Artis de Partis en mijn andere knuffels en barbies (JA BARBIES JA) en het ging over hun bruiloft in een dronken bui in Las Vegas, mijn vader die op alles met een semi-Engels accent zei dat ik eerst maar eens een voldoende op wiskunde moest halen en mijn moeder die telkens allemaal nieuwe Ezra's uitpoepte als ze het zat was. En toen gingen we op elkaars rug de trap op en aflopen, waar wij ons nek braken waardoor we nu niet meer kunnen lopen.

Hoi.