Günther in Bottrop

Alweer een nieuw Bottrop verhaal, het blijft mij in zijn greep houden als een vacuüm gezogen melkapparaat om een uier.



GUNTHER IN BOTTROP, WANT SMEKEN HEEFT NOG NOOIT ZO WEINIG ZIN GEHAD

In een van de vele minuten, uren en dagen die Günther's leven telde, besloot de impotente Duitsleraar met zijn gepermanente vlasbaardje op bedevaartsoort naar de Duitse stad Bottrop te gaan. Met het gereedschap dat je van een man als Günther zou verwachten (een schep, een pistool, een sixpack viagra) volgde hij zijn religieuze weg.
Deze weg begaand, twijfelde Günther geen moment aan zijn oprechtheid.
Zelfs toen hij concludeerde dat God maar een overschatte klootzak met een stinkbaard was, week hij nog steeds niet af van zijn pad.
Al is een uiterst intelligente en diepgaande man als Günther natuurlijk zo moeilijk te doorgronden als een suicidale lintworm, toch worden er altijd pogingen gedaan.
Er vanuit gegaan werd dat Günther onafwendbaarheid wat betreft religie zijn gronden kende in het feit dat praktische alle memorabele Duitsers zo niet gereformeerd, zo niet rooms, zo niet joods waren. Neem bijvoorbeeld Schumann, Bach, Goethe en de schlagermagnaat Hermann von Strumpfhausen. Daarom moest dus ook Günther -wilde hij gerespecteerd worden in de edele Duitsdocenten orgie- overstag gaan.
Danig genietend van vogelijk getwetter en de ware, Duitse bier, liet Günther uiteindelijk zijn ogen rusten op het resultaat van zijn afmatloop: de opwindende aanwezigheid van de Duitse wereldstad Bottrop en twee blaren op zijn tenen van heb ik jou daar.
Vreemd genoeg vond Günther niet het tekort aan een vereist toegangsbewijs, maar het feit dat er een horde mensen voor de toegangspoort stond kwalijk.
Na het stel onwetende germanen aan de kant geschoten te hebben, stuitte Günther alweer op een tegenligger.
'Toegansbewijs graag' zei de tegenligger.
Günther had zin om zijn bakkes te verbouwen.
'Weet dat ik alles weet, schele kanarie' antwoordde Günther echter.
De schele kanarie begon natuurlijk te zweten en liet Günther meteen door de poort, want ja, wat kan je anders doen tegen zo'n bovenmenselijk charismatische Duitsleraar, dan zijn voeten kussen en zijn oogleden masseren.
Eindelijk tussen de hijgerige parkbezoekers aangekomen, overdacht Günther het gebeurde nog eens. Hij veronderstelde dat de man moet hebben gedacht dat hij God was.
Dat kwam natuurlijk door zij autoritaire, uiterst intelligente uitstraling en zijn almachtige blik.
Oh, wat had smeken toch weinig zin gehad..
Günther staakte het denken toen hij een blikje zag liggen.
Op het blikje stond in blokletters 'Schwalbe' geschreven.
Maar misschien was het ook wel 'Schlampf', 'Strumpf' of 'Apfelstrüdel', woorden die je overigens veel te vaak aantreft in Duitsland.
Günther voelde ineens weer de jongensachtige drang om tegen het blikje te trappen, zodanig
dat hij er een bobbel in zijn lederhosen van kreeg.
Dit overkwam hem wel vaker op onverwachte momenten, bijvoorbeeld wanneer hij zomaar zonder een rietje een pak sinaasappelsap leegdronk, of kinderen zag spelen in een zandbak.
Günther vermoedde dat het een lichamelijk signaal was dat hij de actie ondernemen moest, en begon tegen het blikje aan te trappen.
Docht natuurlijk, Günther ging weer ad absurdum en moest eerst het blikje nog even vol pissen.
Hierna gaf hij het blikje een trap en liep, aangezien het hem verveelde, snel door.
Toen merkte Günther op dat het park eigenlijk maar een lelijk scheiß park was.
Weimar was eigenlijk veel mooier, zo vond hij. Maar waarom was hij daar dan niet heen gegaan?
Dan had hij spaß kunnen maken in in Das Goethe Literatur Park, het Uber Allen Gipfeln Labyrinth, en de Faust Achterbahn.
Maar nee, hij was naar het godverdomse Bottrop gegaan!
Waarom toch lieve kindertjes?
Misschien, omdat het lot hem daar bracht, een sukkel is, dat hij in de plomp zakt, impotent wordt en alleen nog maar bodywarmers draagt.
Terwijl Günther druk bezig was met hierover nadenken en lopen, hoorde hij ineens engelen zingen.
De vermaarde Duits leraar keek om omhoog, immers de meest logische plek voor engelen, maar kon ze niet ontdekken.
Toen het geluid Günther inmiddels begon te vervelen en hij alweer aan zichzelf dacht, kwam er ineens een blond engeltje op hem af, die steeds de zelfde mantra herhaalde:
'Everybody wants a hollywurst..'
En dan, après tout, na vele tegenslagen, de mensen die zijn weg versperden, het blikje, de hersenspinsels over zij genialiteit, vond Günther het utopie voor Braadwursen, Krakauers en andere Duitse versnaperingen,
Het was,
Het was,
Dick's place.
Dat Claudius met de twee piemels er gezegend mag zijn,
halleluja.