We doen dit al zo'n twintig zomers en vier keer per jaar, dus we zijn er heel aardig in geworden. Opa zet de vertrouwde anecdote in van de man die een week hetzelfde theezakje gebruikte. De kat kruipt bij hem op schoot, want zij zit ook in het complot. Stil valt het nooit, want er moet nog gesproken worden over het neefje dat vroeger onverstaanbaar was (dit verhielp met het nabootsen van een motor); de man die tegen zijn drollen sprak; de achteroom die met zijn duim armen kon breken en toepasselijke 'de Duim' werd genoemd, of de groentes die schimmelen. Als mijn opa voor de zoveelste keer roept 'Wat?!' herhaalt mijn vader de grap die hij maakte lusteloos en op vol volume. 'En het zeepbakje lekte zo over de theezakjes heen!'.
De buurvrouw smoort ongemakkelijke momenten met opmerkingen als 'Skitterend' of 'ja'.
'Zeg jij ook eens wat', roept mijn broer.
'Aspergesoep', zeg ik.
En nog valt het niet stil.
1 opmerking:
Je bent echt zo grappig.
(ik wil je niet laten dubben over of dit sarcastisch was of niet, nee dit was niet sarcastisch. Je blogs laten me echt vrolijk kwijlen als een autist :D)
Een reactie posten