Blond

In mijn krampachtige vlucht uit de moederschoot (als een vogel die, omdat ze niet uit zichzelf gaat, maar uit het nest geduwd wordt en valt, totdat ze een halve meter boven de grond toch opstijgt - dat hoop ik althans [excusé voor de kaasige beeldspraak]) zoek ik naar veiligheid in nieuwe dingen, glimlachjes van onbekenden in de tram, kerstverlichting en kaarsjes op mijn kamer, en lichtvoetige televisieseries zoals Friends. De eerste seizoenen weliswaar, waarin de personages nog een genot voor het oog zijn, nog fris en niet gecorrumpeerd door de drugsverslavingen, ziektes, ouderdom of slechte smaak van de acteurs door wie ze gespeeld worden.
Daar komt bij dat deze seizoenen zich in de jaren negentig afspelen, toen het nog prima was voor verfijnde vrouwen om tuinbroeken te dragen (zie foto) en kapsels van filmsterren er gewoon nog uitzagen als vogelnestjes - net als die van iedereen.

Enfin, nu er dan toch iets van een nieuwe tijdperk is aangebroken en ik het zat ben steeds naar de kapper te moeten omdat mijn haar als een gordijn langs mijn ogen hangt, heeft na weken mijn zoektocht naar een nieuw kapsel een voorlopige finale behaald. Phoebe, tevens mijn favoriete Friendspersonage - en dit is waar deze blog verandert in een ware wijvenblog - heeft zo ver ik weet de mooiste blonde haren die ik ken, zonder bimbo  te zijn, en dat is best een prestatie. Ik weet nog niet zeker of ik mijn haar zo wil, bezwaren zijn onder andere nog steeds de kleur, waarvan ik bang dat mijn gezicht er geelig bij afsteekt wat niet bevorderend voor mijn sexappeal is, voorts moet ik opmerken dat het niet de eerste keer zou zijn dat blonderen een fatale slag toebreng op het haar. Wat vaststaat is dat Phoebe zelf er niet niet geelig bij afsteekt, noch lijken haar haren gevloerd door waterstofperoxide.

Ze lijkt trouwens een beetje op mijn moeder van vroeger.