Blond

In mijn krampachtige vlucht uit de moederschoot (als een vogel die, omdat ze niet uit zichzelf gaat, maar uit het nest geduwd wordt en valt, totdat ze een halve meter boven de grond toch opstijgt - dat hoop ik althans [excusé voor de kaasige beeldspraak]) zoek ik naar veiligheid in nieuwe dingen, glimlachjes van onbekenden in de tram, kerstverlichting en kaarsjes op mijn kamer, en lichtvoetige televisieseries zoals Friends. De eerste seizoenen weliswaar, waarin de personages nog een genot voor het oog zijn, nog fris en niet gecorrumpeerd door de drugsverslavingen, ziektes, ouderdom of slechte smaak van de acteurs door wie ze gespeeld worden.
Daar komt bij dat deze seizoenen zich in de jaren negentig afspelen, toen het nog prima was voor verfijnde vrouwen om tuinbroeken te dragen (zie foto) en kapsels van filmsterren er gewoon nog uitzagen als vogelnestjes - net als die van iedereen.

Enfin, nu er dan toch iets van een nieuwe tijdperk is aangebroken en ik het zat ben steeds naar de kapper te moeten omdat mijn haar als een gordijn langs mijn ogen hangt, heeft na weken mijn zoektocht naar een nieuw kapsel een voorlopige finale behaald. Phoebe, tevens mijn favoriete Friendspersonage - en dit is waar deze blog verandert in een ware wijvenblog - heeft zo ver ik weet de mooiste blonde haren die ik ken, zonder bimbo  te zijn, en dat is best een prestatie. Ik weet nog niet zeker of ik mijn haar zo wil, bezwaren zijn onder andere nog steeds de kleur, waarvan ik bang dat mijn gezicht er geelig bij afsteekt wat niet bevorderend voor mijn sexappeal is, voorts moet ik opmerken dat het niet de eerste keer zou zijn dat blonderen een fatale slag toebreng op het haar. Wat vaststaat is dat Phoebe zelf er niet niet geelig bij afsteekt, noch lijken haar haren gevloerd door waterstofperoxide.

Ze lijkt trouwens een beetje op mijn moeder van vroeger.

Uitgebreid eenzaam I

Ik heb allemaal kaarsen en kerstverlichting ontstoken op mijn kamer en ondertussen kijk ik Koekeloere op uitzending gemist.

Het gebeurde toen ik een programma terug keek op uitzending gemist. Het programma speelde zich af in
Groningen. En toen zag ik het. Het gaat om dit beeld.

De treinen van Arriva lijken op wurmpjes.

Raar toch, zoo kaal, maar ’t was toch vast wel een dichtertje, want God begreep niets van ’m

Nescio - dichtertje

Nieuwe apenhobby

Weer prachtige beelden in boer zoekt vrouw gister

Boerin Henrieke en haar lover Bert in een theekop.

9/11/12

4

Ik ben van slag wanneer ik aan het begin van de avond
op mijn fiets zit en aan Franse woorden denk. Ik denk hardop
en zacht na als een open zenuw: het is lastig te zeggen of dit pijn doet
of dat ik het wel aardig vind dat ik ergens naar binnen mag.
Wanneer ik me in een ruimte vol glasscherven naar het licht dans,
weet ik dat ik iets te zeggen heb. Maar ik zeg het niet en vraag me
af wat een zefier is. Ondertussen maak ik graag dingen goed, in
slechts één avond recht ik mijn rug alsof ik van tuinkers ben. Als
ik hier vandaan fiets zijn mijn toekomstige huizen vriendelijk
donkergroen geworden, met open mondzenuwen gapen ze me aan
wanneer ik aan het eind van de avond op mijn fiets zit en aan slag ben.

Lieke Marsman