Een mening waarvan ik zou willen dat hij niet de mijne was

Als ik stelletjes zie, op school, of ergens anders, moet ik vaak bijna braken. Dat zit zo:

Woorden als 'onvoorwaardelijk' staan bijna altijd gecombineerd met het woord 'liefde'. 'Tot de dood ons scheidt' is iets wat maar zelden aan het begin van een vriendschap wordt gezegd, terwijl het in die context veel realistischer zou zijn. Bij verliefdheid komt neurologisch zoveel kijken dat je het, denk ik, best zou kunnen vergelijken met drugsgebruik. Omdat het zo verslavend, ongrijpbaar en intensief is spreekt het tot de verbeelding, maar dat maakt het nog niet onvoorwaardelijk. Juist niet. In feite zijn er maar weinige soorten relaties zo poreus als een die ontstaan is uit liefde. Er is zoveel over geschreven, zoveel over gezegd, men kan nauwelijks aan andermans verwachtingen voldoen.

Liefde onstaat vaak onbewust en wordt bepaald door grootendeels lichamelijke zaken, argumenten als 'hij/zij is erg lekkorrrr', verzin je er zelf later wel bij. Dat schijnt. Nu heb ik daar niks op tegen, het inspireert kunstenaars en er komen schattige babies uit voort, maar wat mij een grote misrekening lijkt, is dat mensen er zoiets als een relatie aan willen verbinden. Vind je het leuk om teleurgesteld te worden of zo? Weet je niet dat de aangemaakte neurotransmitters mettertijd medogenloos zullen wegebben? Waarom investeren in iets waarvan de vergankelijkheid vaststaat. Bij vrienden mag je lelijk zijn en ruzie maken, vriend blijf je gewoon. Dat is onvoorwaardelijk, tot de de dood jullie scheidt.

Ik zie het als ik door school loop, ze zijn buitensporig intiem, het enige wat ik ervan kan zeggen is dat het zal eindigen. En dat dat stom is, ja.
En daarom moet ik soms bijna een beetje braken.

Overreed me maar.