Ik ben bij Oerol geweest vorige week. De plek bij uitstek om dingen te zeggen als 'Onderzoeken die gebruikt worden in kunst. Enig!' en gekleurde kaplaarzen te dragen. Het was goed om stoom af te blazen en weer eens op een luchtbed te slapen. Het voordeel van Oerol t.o.v. Lowlands is dat het je meer een vakantiegevoel geeft en het langer duurt. Het nadeel is dat het duur is en het meer voorbereiding vereist, wat ook een voordeel kan zijn, als je daar van houdt.
SPOILER
De mooist voorstelling die ik zag was Terminator Trilogie van F.C. Bergman. Het ging over een jongen in een depressie (denk ik), die ten onderging aan de verantwoordelijkheid iets van zijn leven te maken (denk ik) en het was Vlaams (denk ik). Er werd niet in gesproken.
Het meest prachtige was de setting, op het strand. Die paste met zijn allure van een niemandsland goed bij de uitzichtloosheid van een depressie. En toen ik bij aankomst zag dat een jaren '80 billboard van spierbonk Arnold Schwarzenegger het decor sierde was ik acuut verkocht. Het stuk begon er mee dat een meisje van achter het publiek ons zicht in liep naar ergens achter op het strand, waar het vol stond met decorstukken. Nadat het meisje op een trampoline op en neer was gaan springen, volgden er meer mensen, allemaal in avondkleding. Ze zagen er perfect divers en mooi uit, dat ik niet kan geloven dat het, zoals ik heb begrepen, willekeurige Oerol-vrijwilligers waren. Ik houd de mogelijkheid dat ze stiekem toch 'n tikje gecast waren dus gewoon open. Alle mensen kozen hun ding in het decor, gingen pianospelen, strijken, zich zitten vervelen op de bank, tafeltennissen, poepen (zo'n beetje alles wat het leven inhoudt dus), en verdwenen uiteindelijk zodat alleen de hoofdpersoon overbleef. Wat volgde was een drie kwartier durende strijd met zijn eigen vergankelijkheid. Die vaak pijnlijk was om te zien, niet in de laatste plaats omdat de wind woei alsof 'ie iets in te halen had en er plassen lagen, wat betekende dat de hoofdpersoon nog al eens halfnaakt door de modder moest rollen. En daar zit je dan met je fleecedekentje. De persoon deed me denken aan een soort Don Quichotte, maar dan een die zich wel bewust was van zijn eigen falen. En dat maakte al zijn pogingen er wat van te maken nog hopelozer. Met als dramatisch hoogtepunt de uitschakeling van de laatste jonge moed en ijdele hoop, met als hele duidelijk beeldmetafoor het gevecht met een kind. Uiteindelijk stort de hoofdpersoon zich tegen het omgeklapte Schwarzenegger-billboard en wordt hij achter een Amerikaanse auto aan het strand over weggesleept. Dan waaien er witte vlokken schuim over het publiek, staat het licht fel zodat je je medetoeschouwer kunt zien en klinkt er een lied van Lou Reed. Heel fraai.
Dat tekstloos theater soms niet zo in de smaak valt bleek wel uit de toeschouwers voor mij. Die dachten het stuk te moeten voorzien van dolkomisch commentaar als 'dat was het' als de figuranten weglopen en 'daar komt de veerboot' als inderdaad de veerboot langs vaart. Zodoende ontpopte ik mijn lang in zijn nestje gehouden kanten en diende ze van het verfijnde SSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSST repliek. Maar het werkte wel, halverwege gingen ze weg. Ook ik had delen van het stuk niet begrepen, maar meende ze niet te moeten synchroniseren met oliedomme opmerkingen. Er reed bijvoorbeeld drie keer tijdens het stuk een pake op een grasmaaier langs. Geen idee waarom, maar wat jout 't.
Depressie, inderdaad
Geen opmerkingen:
Een reactie posten