Ik hoorde zojuist een liedje van VOF de kunst, wat me deed denken aan zeven jaar oud zijn, toen ik het samen met mijn beste vriendinnetje nodig vond om daarop heel druk en raar te dansen, terwijl we een indianentooi en dikpak droegen.
We waren de debielen van vroeger, die grappen maakten waar ik nu nog steeds om lach (deze conclusie trek ik met name uit de boekjes van vroeger, waar ik zeker nog eens uit ga citeren) en we nog niet wisten wat jaloezie was, jaloezie, iets wat ik haat, maar waar ik me steeds vaker schuldig aan maak met schaamte (en nu leg ik dus een link met het liedje en de titel, hoewel je dat niet door hebt). En ook niet dat we zes jaar later zodanig van elkaar zouden vervreemden dat we in niets meer op elkaar zouden lijken. Hoewel ik nog steeds moet lachen als ik haar tegen kom.
Ik mis mijn dikpak
en ik mis mijn vriendinnetje.
Morgen bel ik haar op en vraag ik of we weer playmobil gaan spelen met het devies: we gebruiken alles wat we hebben ja een orka op een kinderboederij dat kan best. Of 'dat we 16 zijn' (zo heette dit echt), hoewel ik dat waarschijnlijk beter kon toen ik zeven was.
1 opmerking:
Jaloezie, dat is pas een monster! (al kon ik de referentie naar het liedje niet helemaal vinden)
Goed dat je haar opbelt. Ik had ook zo'n vriendinnetje, mijn nichtje, maar we zijn ook uit elkaar gegroeid, schade!
En ja, de boekjes, graag!
Een reactie posten