En plots gebeurde er niets

Het begon in de herfst.


Er was een monsterlijke stilte, die niet alleen de geluiden maar ook bewegingen, ruimte en de adem verdrong. Het was een linke stilte, en het maakte dat ik hals over kop naar huis moest.

Ik had bedacht dat ik als ultieme wraak voortaan alleen nog maar prosa zou schrijven. En daarbij consequent de S voor een Z zou verwarren. Ik was erg progressief.

Mijn proza zou geschreven worden in een te klein lettertype, met vele afdwalingen en korte alinea's. Ze zou niet over de liefde gaan en ook niet over de alledaagsheid. Maar misschien wel over de alledaagsheid. In ieder geval zou ik af en toe een van de mannen die ik tegen kwam in de trein recenseren. Ik zou hen steevast één ster toekennen, gul was ik niet.

Ik mocht niet vergeten mijn eerste salaris aan een inktlint te besteden, zodat het allemaal zo lekker hipsterretro op de schrijfmachine zou onstaan. En ik mijn lief af en toe ook nog een briefje kon tikken. Het kleine lettertype bleek achteraf lastig te verwezenlijken, maar met courier new was ik wel content.

Ik zou de link van mijn blog veranderen.
Ik zou mijn facebook verwijderen.
Ik zou mijn haar groen en toen weer wit verven.


Ik zou alle feesjes bijwonen en al mijn mensen onderhouden. Mijn vader zei: 'De deur uit! Een schrijver moet wat meemaken' en dat zou ik doen.
Ik zou alle drankjes en alle straattegels proberen.
Vele sigaretten ook.

Ik zou mijn godsdienst opgeven en heel vaak schelden met 'christus!'. Ik zou mijn afspraken op het vliegveld niet meer vergeten, en nog iets vaker lachen om oerlelijke dingen.



En plots gebeurde er niets; een zin die eigenlijk van Herman Brusselmans kwam.




Maar een zin staat niet in onvoltooid verleden tijd als hij niet in onvoltooid verleden tijd staat.