vrijdag 6 februari 2009

De extravagante gebeurtenissen op het SPG college

Günther von Eichendorff was allang beroemd voor hij les kwam geven op het SPG college in Purmerend. Vooral door zijn ongekende kennis van het Germaans, zijn dubbelzinnige grapjes (vaak gemaakt in het Germaans of een verwante taal, waardoor leerlingen meestal pas in hun volwassene jaren ontdekten hoe de leraar zijn pedofiele neigingen liet doorsluimeren in zijn cryptische grapjes) en zijn iets te strak zittende beige broek. Günther was een man van extreem emotionele uitbarstingen, genadeloos streng rekenen op toetsen en zoals al eerder vermeld, een bizar gevoel voor humor. Zo had Günther een ietwat boerige leerling uit Groningen, Thomas genaamd. Ooit vroeg Thomas hem waarom er een streep stond door zijn antwoord op de vraag 'welke naamval volgt na het voorzetsel um?' waarop hij had geantwoord 'de vierde'. Günther had opgekeken uit zijn boekje -een lichterotisch Duits tijdschrift- en had Thomas vervolgens lang in zijn ogen gekeken. Na een stilte die ook de hele klas tot kalmte had gebracht, pakte Günther ineens een miniscuul minipianootje uit zijn la en begon er met gesloten ogen en getuite lippen op te spelen en zingen:

Sah' ein Knab ein Röslein stehn,
Röslein auf der Heiden,
War so jung und Morgenschön,
Lief er schnell es nah zu sehn'
Röslein, Röslein, Röslein rot,
Röslein auf der Heiden

Ineens opende Günther zijn ogen, bracht zijn gezicht dicht bij dat van Thomas, zodat die recht in zijn keel kon kijken wanneer hij schreeuwde:

Einigkeit und Recht und Freiheit
für das deutsche Vaterland!
Danach lasst uns alle streben
brüderlich mit Herz und Hand!
Einigkeit und Recht und Freiheit
sind des Glückes Unterpfand
blüh' im Glanze dieses Glückes,
blühe, deutsches Vaterland


Geschokt draaide Thomas zijn gezicht weg en veegde het beetje kwijl wat op zijn gezicht was gekomen weg. Günther pakte hem bij zijn hoofd en draaide zijn gezicht weer zijn kant op. Even was Thomas bang dat hij zou volharden, maar Günther gaf hem echter een kus op zijn neus en zei alsof er niks gebeurd was 'wat was er, jongen'. 'Ehm' begon Thomas, met een stem die nog even natrilde. 'Ik.. Eh.. Ik vroeg me af waarom dit fout gerekend is' en hij wees naar zijn toetsblaadje. 'Oh dat', antwoordde Günther, 'dat had ik nagekeken op zaterdag avond, dan ben ik soms niet zo scherp door de paddo's'. 'Nah, kan gebeuren, geef hem mij maar mee, dan zal ik het opnieuw nakijken'. Na het blaadje gegeven te hebben wilde Thomas doorlopen, maar Günther sleurde hem aan zijn arm mee naar buiten, waar hij hem in het oor fluisterde 'beloof je me het nooit te gebruiken voor eigen consumptie?'. Toen Thomas niet begrijpend keek, deed Günther een radslag. Vervolgens schold hij hem uit: 'vuile stinkhaan!, hypocriete mierenneuker! Lapzwans! Schorem! Zacht gekookt ei!' Tuig! Rapaille! En schreeuwde toen 'en nu naar de rector, snel!'. Thomas rende weg, keek nog even achterom en zag zijn leraar met zijn gezicht in de plooi doodleuk de klas weer inlopen.
Toen Günther aan het einde van de dag met zijn sleutels in zijn hand naar de auto liep, grinnikte hij in zichzelf, terwijl hij vol trots naar zijn roze gelakte nagels keek stak hij de sleutels in het stopcontact.
En hij werd geschokt wakker.







De laatste zin mede dankzij: Leo Flapper.


Wit gevlekte kat met Obesitas

Ik ga mijn vorige blog weer verwijderen denk ik.. Het is nogal stom om vijf zinnen te verspillen aan de uitleg hoe een muntje uit een zak de sneeuw in viel. Ik ben sowieso niet zo tevreden over mijn blogs. Ik denk dat ik het boek maar ga lenen in de mediatheek. Want ik weet niet precies wat ik wil. Gebruik ik 'moeilijke woorden', klinkt het zo wijsneusachtig uit mijn mond.. Maar alledaags is niet echt interessant om te lezen.. En dichterlijk was ik ook al niet.
Even een moment van stilte om eens na te denken over hoe zielig ik ben, om me daarna weer met mijn eigen arm in mijn nekvel omhoog te trekken en verder te typen.



Zo, dat was dat.
Gister liet ik op een zekere site mijn Frans uitspraak horen. Volgens haar klonk het 'wel goed', maar echt verbergen kon ze haar teleurstelling niet. Om het contrast te tonen, klikte ik de eerste beste jongen die niet bekend staat als een goede leerling aan.. En als het niet waar was, had ik de verkeerde aan geklikt en klonkt het ongeloofelijk geweldig. Dus ik wisselde een getergde blik uit met onze kat (die mij in de moeilijke uurtjes altijd telepathisch adviezen doorgeeft) en klikte op de volgende. En in Claudius' met de twee piemels naam, deze klonk net als de voice-over van Le Fabuleux Destin d'Amélie! For god's zak. Wat was dit? Keerde het lot zich tegen mij? Of was het lot dat tot dan toe mijn leven altijd in goede banen had weten te lijden, nu bij de pakken neer gaan zitten? Had het naar mij gekeken, nee geschud, en daarna zich van het leven beroofd?
Nee, geen van dit allen bleek waar, want de volgende die ik aanklikte klonk als een al twintig jaar rokende beerbellyman uit de Bijlmer.
Mijn moeder en ik keken elkaar opgelucht aan.
En onze kat, ach onze kat, die had terwijl wij naar het hoorspel over de Franse hond zaten te luisteren haar kop in de vuilnisbak gestoken, en zat nu onder wild grommen de inhoud te verscheuren.

En het was grappig toen we onder Latijn die slechte film over Hannibal kijken, en er telkens als hij zijn naam zei een stukje meer op zijn gezicht ingezoomd werd (als spannend effect vermoed ik, maar in praktijk meer iets voor een b- of komischefilm.
Het was ook grappig toen mijn klasgenoten een personages in de film Gumlin noemden, en ik telkens de naam van een klasgenote verstond, die totaal niet op deze dwergachtige bebaarde personages leek.
En het allerleukst was toen een andere klasgenoot zei met de stem van Hannibal 'maar Bono was mijn lievelings olifant' en hij toen de historie van de naam van de Ierse zanger Bono vertelde, die dus vernoemd was naar de olifant.

Maarja, dat is niet leuk als ik het zo vertel, verdikkie