zondag 30 december 2012

The Bony M collection

Ik heb van mijn broer voor mijn verjaardag The Bony M Collection gekregen. En na een week lang uit verveling alle soorten zelf-vermaak wel uitgeprobeerd te hebben ga ik nu maar showtjes geven op de muziek van deze discoklassieko voor onze poes Obelix. De poes daarentegen, kijkt me wantrouwend aan en valt dan in slaap.




Uitmuntende tableau vivant van 1 minuut 18.



En voor ik vergeet: GELUKKIG NIEUWJAAR IEDEREEN! Moge er aardige mensen geboren worden in het nieuwe jaar alleen niet te veel (i.v.m. de overbevolking)








vrijdag 14 december 2012

Blond

In mijn krampachtige vlucht uit de moederschoot (als een vogel die, omdat ze niet uit zichzelf gaat, maar uit het nest geduwd wordt en valt, totdat ze een halve meter boven de grond toch opstijgt - dat hoop ik althans [excusé voor de kaasige beeldspraak]) zoek ik naar veiligheid in nieuwe dingen, glimlachjes van onbekenden in de tram, kerstverlichting en kaarsjes op mijn kamer, en lichtvoetige televisieseries zoals Friends. De eerste seizoenen weliswaar, waarin de personages nog een genot voor het oog zijn, nog fris en niet gecorrumpeerd door de drugsverslavingen, ziektes, ouderdom of slechte smaak van de acteurs door wie ze gespeeld worden.
Daar komt bij dat deze seizoenen zich in de jaren negentig afspelen, toen het nog prima was voor verfijnde vrouwen om tuinbroeken te dragen (zie foto) en kapsels van filmsterren er gewoon nog uitzagen als vogelnestjes - net als die van iedereen.

Enfin, nu er dan toch iets van een nieuwe tijdperk is aangebroken en ik het zat ben steeds naar de kapper te moeten omdat mijn haar als een gordijn langs mijn ogen hangt, heeft na weken mijn zoektocht naar een nieuw kapsel een voorlopige finale behaald. Phoebe, tevens mijn favoriete Friendspersonage - en dit is waar deze blog verandert in een ware wijvenblog - heeft zo ver ik weet de mooiste blonde haren die ik ken, zonder bimbo  te zijn, en dat is best een prestatie. Ik weet nog niet zeker of ik mijn haar zo wil, bezwaren zijn onder andere nog steeds de kleur, waarvan ik bang dat mijn gezicht er geelig bij afsteekt wat niet bevorderend voor mijn sexappeal is, voorts moet ik opmerken dat het niet de eerste keer zou zijn dat blonderen een fatale slag toebreng op het haar. Wat vaststaat is dat Phoebe zelf er niet niet geelig bij afsteekt, noch lijken haar haren gevloerd door waterstofperoxide.

Ze lijkt trouwens een beetje op mijn moeder van vroeger.




























maandag 26 november 2012

Uitgebreid eenzaam I

Ik heb allemaal kaarsen en kerstverlichting ontstoken op mijn kamer en ondertussen kijk ik Koekeloere op uitzending gemist.

dinsdag 20 november 2012


Het gebeurde toen ik een programma terug keek op uitzending gemist. Het programma speelde zich af in
Groningen. En toen zag ik het. Het gaat om dit beeld.






















De treinen van Arriva lijken op wurmpjes.

vrijdag 9 november 2012

9/11/12

4

Ik ben van slag wanneer ik aan het begin van de avond
op mijn fiets zit en aan Franse woorden denk. Ik denk hardop
en zacht na als een open zenuw: het is lastig te zeggen of dit pijn doet
of dat ik het wel aardig vind dat ik ergens naar binnen mag.
Wanneer ik me in een ruimte vol glasscherven naar het licht dans,
weet ik dat ik iets te zeggen heb. Maar ik zeg het niet en vraag me
af wat een zefier is. Ondertussen maak ik graag dingen goed, in
slechts één avond recht ik mijn rug alsof ik van tuinkers ben. Als
ik hier vandaan fiets zijn mijn toekomstige huizen vriendelijk
donkergroen geworden, met open mondzenuwen gapen ze me aan
wanneer ik aan het eind van de avond op mijn fiets zit en aan slag ben.

Lieke Marsman

donderdag 25 oktober 2012

Dagsluiting

Eigenlijk geloof ik niets,
en twijfel ik aan alles, zelfs aan u.
Maar soms, wanneer ik denk dat gij waarachtig leeft,
dan denk ik, dat gij liefde zijt, en eenzaam,
en dat, in zelfde wanhoop, gij mij zoekt,
zoals ik U.


Gerard Reve

dinsdag 23 oktober 2012

maandag 15 oktober 2012

Ik heb geen tv, maar de overburen wel, en hun beeldscherm is nogal groot. Als ik nu uit mijn raam kijk zie ik het gezicht van een oude man die naar een rad met cijfers kijkt. Het rad draait en stop bij 75. Dan wordt de man opgehaald door een mooie griet. Nu draait een mevrouw met kort haar aan het rad. Eddy Zoey zegt iets. 15! Ze is blij, maar het kan ook zijn dat ze zichzelf opbeurt. Nogmaals. 20! Ze juicht. Eddy Zoey slaat een arm om haar schouder.


vrijdag 5 oktober 2012

donderdag 4 oktober 2012

zondag 23 september 2012

Mossel

L´amour des moules

´In deze documentaire worden prachtige natuuropnames onder water - van de conceptie van de mossel tot aan zijn sterven - afgewisseld door portretten van mensen die een speciale relatie met dit tweekleppig weekdier hebben.´

vrijdag 21 september 2012

Artis de Partis doet wat 'ie wil


Artis de Partis in Griekenland, september 2010

Opstaan
Kijken of de melk niet zuur is
De melk is zuur.
Cornflakes in de yoghurt doen. Eten.
Water halen
Water koken
Thee inschenken
Douchen. Aankleden.
De spullen op je kamer rechtzetten.
Kijken of je nog iets moet lezen.
Je moet iets lezen, maar je bent bang dat je de tijd vergeet
Wachten tot het tijd is
Internetten omdat wachten zo lang duurt
Toch de tijd vergeten.
Rennen naar de trein
Rennen was overdreven, de trein heeft vertraging
Cappuchino kopen voor 2,20
Uit het raam kijken vanuit de trein
Kijken of iemand nog naar je glimlacht. Terugglimlachen.
Bedenken dat je later in Amsterdam-Oost wilt wonen
Denken: Kijk, het Bimhuis!
Uit de trein en in de tram stappen
College
Eten kopen
Heen en weer lopen over de Kalverstraat
Thuis eten koken
Mama bellen en vragen hoe je een blik open maakt/of je aardappelen in de koelkast kunt bewaren/wat er gebeurd als je zure melk drinkt
Eten
Wachten tot er iemand online komt op Skype. Er komt iemand online op skype.
Skypen met iemand.
Thee drinken.
Bladeren in een Donald Duck van 1998.
Radio aanzetten of er nog wat is gebeurd. Er zijn dingen gebeurd maar die betreffen
1. Mark Rutte
2. Een school in Bussum
3. Een BN'er die iets getwitterd heeft
Beseffen dat je nog iets moet lezen.
Slapen.

maandag 17 september 2012

Droge tong

Ik heb gegeten en nu heb ik een droge tong. Toen ik dit merkte, beangstigde dit mij zoals dit soort dingen mij kunnen beangstigen. Ik dacht: Wat als het blijft.

Ik dacht altijd dat als je bang bent je dat nu eenmaal bent.

Toen hoorde ik iets op de radio over de koetspaarden van prinsjesdag. Die zijn getraind om niet bang te zijn.

Zelfs niet voor pistolen.

Ik bedacht me dat je kunt afleren bang te zijn voor pistolen. Al moet je geholpen worden.

En dat je dan misschien een gouden koets mag trekken op prinsjesdag.

Zo wil ik mijn kamer



Maar de werkelijkheid is natuurlijk een eclectische zooi.

bron: Bobby Blue, NSMBL, Kamernet

donderdag 6 september 2012

Waar het hart is

En dan volgt het moment dat je weet waar studentenverenigingen echt voor zijn (behalve bier), want ik moet zeggen Celine Dion de sfeer van de eerste dagen op kamers best goed wist te benaderen. Kon het dan ook niet laten haar klassieker weer eens op te zetten, om er gepast melancholisch bij te kijken terwijl ik smulde van mijn voedzame avondmaal: broodje saucijs. Mijn financiele toestand is nu al tot een dieptepunt gezakt, wat er toe heeft geleid dat ik respectievelijke dineerde met sla, pijnboompitten, weer sla (ik kreeg het blik bonen niet open omdat ik de mechaniek van een hefboom niet versta, en te schijterig was om mijn huisgenoot om hulp te vragen (HALLO denk je nou echt dat ik toe ga geven dat ik niet met een blikopener om kan gaan, EET IK NOG LIEVER PIJNBOOMPITTEN ALS AVONDMAAL)) en zodoende. Het voelt allemaal nog wat onwerkelijk, met de trein aankomen bij Centraal Station, een tram nemen die stopt bij de dam, en dan uitstappen om leskakcollege te volgen ipv voor de een of ander vermaak voelt nog steeds wat onnatuurlijk. Maar waarschijnlijk overleeft men dit wel. Zoals de meeste dingen.




zaterdag 28 juli 2012

Ik heb mijn lentejas omgekeerd en leeggegooid
mijn ratio ervan
afgehaald en omgedaan

ik heb de krokusbloemen over mijn dashboard
geblazen

mijn schouders opgehaald gehangen,
mijn woorden met ironie gevuld

ik praat niet zozeer meer over je als ‘mijn liefste darteldiertje,
konijntje uit de fabeltuin’ ..

want de zomerregen druppelt
kogels in een metalen jasje

en de klinkers zetten hun
aluminium nagels in m’n has

En ik wil niet meer aan je broekspijp hangen
roepen dat ik het allemaal begrijp.

Ik zal niet zeggen
dat je het uit kan leggen
dat het allemaal om mij ging en dat ik,
zoals altijd, de grote sukkel ben.

Maar als ik je vandaag weer tegenkwam,
jij mij op je rondrit nam,
ik zou me zomaar
laten gaan

Of als ze ooit iets van vrouw mocht zijn

Wie wilde er een kale man met snor,
Wie wilde iets fatsoenlijks, een oma
die past op de kinderen.

Wie wil er iets van maken,
Wie wil glazen melk, wie wil het
heden ten dage,
nou eigenlijk nog warm hebben?

Iedereen wil alleen maar omarmd worden
door een man met jas van zeehondenvacht

Spleetoogjes, zwarte manen.

vrijdag 20 juli 2012

Door godvergeten vermotregend land
van gehucht naar gehucht, hand
in koude hand, dat gevoel hoop ik
met niemand meer te delen. Als
het niet hoeft.

Maar als ik haar nu vond
in het natte gras, of ergens
in het geploegde land, wat
zou ik doen, wat zou ik.

Ik weet wel dat iedereen dood
moet gaan, maar toch zou ik
haar koude hand weer zoenen,
haar lichaam toedekken, haar
haar strelen en weer bang zijn
dat zij wakker werd.


Rutger Kopland
uit: Geluk is gevaarlijk

donderdag 19 juli 2012

Mensen die ik haat

Mensen die mijn brieven niet beantwoorden
Mensen die mijn brieven niet beantwoorden
Mensen die mijn brieven niet beantwoorden
Mensen die mijn brieven niet beantwoorden
Mensen die mijn brieven niet beantwoorden
Mensen die mijn brieven niet beantwoorden
Mensen die mijn brieven niet beantwoorden
Mensen die mijn brieven niet beantwoorden
Mensen die mijn brieven niet beantwoorden
Mensen die mijn brieven niet beantwoorden
Mensen die mijn brieven niet beantwoorden
Mensen die mijn brieven niet beantwoorden
Mensen die mijn brieven niet beantwoorden
Mensen die mijn brieven niet beantwoorden
Mensen die mijn brieven niet beantwoorden
Mensen die mijn brieven niet beantwoorden
Mensen die mijn brieven niet beantwoorden
Mensen die mijn brieven niet beantwoorden
Mensen die mijn brieven niet beantwoorden
Mensen die mijn brieven niet beantwoorden
Mensen die mijn brieven niet beantwoorden
Mensen die mijn brieven niet beantwoorden
Mensen die mijn brieven niet beantwoorden
Mensen die mijn brieven niet beantwoorden
Mensen die mijn brieven niet beantwoorden
Mensen die mijn brieven niet beantwoorden
Mensen die mijn brieven niet beantwoorden
Mensen die mijn brieven niet beantwoorden
Mensen die mijn brieven niet beantwoorden
Mensen die mijn brieven niet beantwoorden
Mensen die mijn brieven niet beantwoorden
Mensen die mijn brieven niet beantwoorden
Mensen die mijn brieven niet beantwoorden
Mensen die mijn brieven niet beantwoorden
Mensen die mijn brieven niet beantwoorden
Mensen die mijn brieven niet beantwoorden
Mensen die mijn brieven niet beantwoorden
Mensen die mijn brieven niet beantwoorden
Mensen die mijn brieven niet beantwoorden
Mensen die mijn brieven niet beantwoorden
Mensen die mijn brieven niet beantwoorden
Mensen die mijn brieven niet beantwoorden
Mensen die mijn brieven niet beantwoorden
Mensen die mijn brieven niet beantwoorden
en Arie Boomsma

zondag 8 juli 2012


























Klaar. Twee dagen na de diploma uitreiking en het examenfeest begint de weemoed toch nog in te slaan. Wat moet ik vandaan bij een plek die zo comfortabel is, waar je je best niet hoeft te doen om een plaats te verdienen, waar je geworden bent wie je bent om te verdwijnen naar een plek waar alles en iedereen onwennig is. Het lijkt op het gevoel van heimwee na een vakantie. Ineens wil je alles wat toen (vanzelfsprekend) was nu en voor altijd, omdat het toch niet vanzelfsprekend blijkt.

En net als na vakanties wil de heimwee alles wel eens overdrijven, was het wennen aan de middelbare school ook niet gemakkelijk en is het feestelijk einde van deze periode in mijn leven niet persé representatief voor de gehele periode.
maar waarom moet die laatste kers op de taart altijd zo verdomde verrukkelijk zijn?

dinsdag 3 juli 2012

Lekker gek en onaangepast

Ik ben net uit bed en bedenk me dat ik vanochtend mijn diploma had moeten ondertekenen. Oh zo'n lekker gekke meid ben ik.



zondag 1 juli 2012

Oerol

Ik ben bij Oerol geweest vorige week. De plek bij uitstek om dingen te zeggen als 'Onderzoeken die gebruikt worden in kunst. Enig!' en gekleurde kaplaarzen te dragen. Het was goed om stoom af te blazen en weer eens op een luchtbed te slapen. Het voordeel van Oerol t.o.v. Lowlands is dat het je meer een vakantiegevoel geeft en het langer duurt. Het nadeel is dat het duur is en het meer voorbereiding vereist, wat ook een voordeel kan zijn, als je daar van houdt.

SPOILER
De mooist voorstelling die ik zag was Terminator Trilogie van F.C. Bergman. Het ging over een jongen in een depressie (denk ik), die ten onderging aan de verantwoordelijkheid iets van zijn leven te maken (denk ik) en het was Vlaams (denk ik). Er werd niet in gesproken.
Het meest prachtige was de setting, op het strand. Die paste met zijn allure van een niemandsland goed bij de uitzichtloosheid van een depressie. En toen ik bij aankomst zag dat een jaren '80 billboard van spierbonk Arnold Schwarzenegger het decor sierde was ik acuut verkocht. Het stuk begon er mee dat een meisje van achter het publiek ons zicht in liep naar ergens achter op het strand, waar het vol stond met decorstukken. Nadat het meisje op een trampoline op en neer was gaan springen, volgden er meer mensen, allemaal in avondkleding. Ze zagen er perfect divers en mooi uit, dat ik niet kan geloven dat het, zoals ik heb begrepen, willekeurige Oerol-vrijwilligers waren. Ik houd de mogelijkheid dat ze stiekem toch 'n tikje gecast waren dus gewoon open. Alle mensen kozen hun ding in het decor, gingen pianospelen, strijken, zich zitten vervelen op de bank, tafeltennissen, poepen (zo'n beetje alles wat het leven inhoudt dus), en verdwenen uiteindelijk zodat alleen de hoofdpersoon overbleef. Wat volgde was een drie kwartier durende strijd met zijn eigen vergankelijkheid. Die vaak pijnlijk was om te zien, niet in de laatste plaats omdat de wind woei alsof 'ie iets in te halen had en er plassen lagen, wat betekende dat de hoofdpersoon nog al eens halfnaakt door de modder moest rollen. En daar zit je dan met je fleecedekentje. De persoon deed me denken aan een soort Don Quichotte, maar dan een die zich wel bewust was van zijn eigen falen. En dat maakte al zijn pogingen er wat van te maken nog hopelozer. Met als dramatisch hoogtepunt de uitschakeling van de laatste jonge moed en ijdele hoop, met als hele duidelijk beeldmetafoor het gevecht met een kind. Uiteindelijk stort de hoofdpersoon zich tegen het omgeklapte Schwarzenegger-billboard en wordt hij achter een Amerikaanse auto aan het strand over weggesleept. Dan waaien er witte vlokken schuim over het publiek, staat het licht fel zodat je je medetoeschouwer kunt zien en klinkt er een lied van Lou Reed. Heel fraai.
Dat tekstloos theater soms niet zo in de smaak valt bleek wel uit de toeschouwers voor mij. Die dachten het stuk te moeten voorzien van dolkomisch commentaar als 'dat was het' als de figuranten weglopen en 'daar komt de veerboot' als inderdaad de veerboot langs vaart. Zodoende ontpopte ik mijn lang in zijn nestje gehouden kanten en diende ze van het verfijnde SSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSST repliek. Maar het werkte wel, halverwege gingen ze weg. Ook ik had delen van het stuk niet begrepen, maar meende ze niet te moeten synchroniseren met oliedomme opmerkingen. Er reed bijvoorbeeld drie keer tijdens het stuk een pake op een grasmaaier langs. Geen idee waarom, maar wat jout 't.


Depressie, inderdaad

zaterdag 30 juni 2012

Heeft iemand een idee

Waarom mijn 'torpedo's' zichzelf in 'opmerkingen' hebben veranderd? Ik namelijk niet.

vrijdag 22 juni 2012

Druk je uit in Fries

Ik ga denk ik toch maar blogs schrijven over mijn saaie leven. En misschien ook nog wel eens een gedicht schrijven. Want wat jout 't

zaterdag 9 juni 2012

Ik vind het leuk om - zeker nu ik geen facebook meer heb - mensen op de hoogte te houden, maar werkelijk ik doe op dit moment niet zo veel. Ik dacht vandaag: ik heb zin in een banaan. En dat was zo'n beetje wat ik vandaag dacht. Ik lees wel boeken, en ik zie wel mensen, maar ik weet nooit zo goed wat ik daarover moet zeggen, behalve dat de eerste op dit moment 'Anmerkungen zu Hitler' en de laatste vooral mijn moeder en broer betreft. Dus ik heb besloten om pas weer echt berichten te plaatsen als ik naar Amsterdam ga. Ik heb wel zin om daarover te schrijven, hoewel ik niet echt kan verzekeren dat het ook leuk om te lezen wordt, want ik schrijf eigenlijk nooit over dingen die ik doe.
Maarja, dat moet ook leren.

woensdag 6 juni 2012

Meditaties op cd

Een Vlaamse vrouw die zegt:
'En besef je dat het leven niet altijd eerlijk is, maar wel altijd.... mooi.'

Gut, ik heb zo'n zin om lange, goeie stukken te schrijven, maar ik weet niet waarover. Het wordt tijd om weer in de loop/rush te komen. Ik ken alleen Engelse termen voor dat gevoel maar je weet wat ik bedoel.

maandag 4 juni 2012

Eng

Ik moet over een week optreden bij de Slachte-marathon en ik heb het nog nooit gedaan en ik weet me god niet waar ik die mensen blij mee kan maken want ik heb zo lang niet geschreven en wat ik heb is nouja, gaat niet over wandelen. Aan de andere kant vind ik dat diegene die me vroeg maar had moeten weten wat ze in huis haalde.

maandag 28 mei 2012

Zoals je ziet





Heb ik een andere kleur toegevoegd aan mijn blog.
Toch wil het niet echt lukken mijn blog de voorname allure te geven die ik wenste.

maandag 30 april 2012

zaterdag 14 april 2012

liedje en dichtje voor in de morgen



Zoals alle mensen

heb ik de meeste prijzen op deze wereld
niet gewonnen
heb ik de meeste boeken niet gelezen
er nog minder van geschreven
heb ik de meeste kinderen niet gebaard
de meeste mensen nooit ontmoet
de meesten niet eens gekust

dat stelt mij voor vandaag gerust


Maud Vanhauwaert

woensdag 14 maart 2012

Voor mongolen

Jij liefste/zult nooit weten/hoeveel ik van je houd/want liefde is/voor mongolen

vrijdag 2 maart 2012

'In de loop van mijn leven heb ik me ook weleens teruggetrokken, als er iets op te lossen viel. Niet met z'n allen, maar in mijn eentje. Door langdurig in de spiegel te staren en op mijn beurt bestaard te worden door mijn poes en er niet financieel bij te kijken, kwam ik ten slotte tot het gedogen van mezelf en van anderen. Na deze geslaagde 'tussenformatie' at ik veel koekjes.'
Remco Campert

woensdag 18 januari 2012

Baasje #1





Je kunt natuurlijk de geoorloofde kleine buiginkjes in de benen en handen handhaven of een zij-stap-sluit, met af en toe een dramatische gezichtsuitdrukking (dichtgeknepen ogen), maar als het om kunst gaat kun je je maar beter gewoon laten gaan, in al zijn beschamende spastische epilepsie.
'Ik val een val die me zo klein maakt dat ik nergens
meer neer kan komen.'
- Tim Pardijs

Het kan altijd nog zo zijn,
dat er een gebakken steen
op je hoofd valt.


Hij valt het soort jongen
die foto's van zichzelf
op de schouw bewaarde.


Ik, daarentegen
had pijn in mijn ribben.


Jarenlang kun je denken
dat jezelf zo rimpelloos
voortkabbelt


Er kan altijd nog
een steen op je hoofd vallen.


Voor wie zich afvraagt, wat doet ze raar en waarom is haar haar lang en WAT is er met haar, dat komt doordat ik waarschijnlijk sinds een paar weken lijdt aan iets wat chronische hyperventilatie heet. Erg irritant. Maar ik ontmoet er mensen voor.