Bevroren tenen

Vanavond fietste ik met mijn moeder naar huis, toen ik zag dat de schaatsbaan weer geopend was. Een groep ongetwijfelt veel sportievere mensen dan ik (sportiever dan mij zijn is ook niet erg moeilijk, fiets elke dag een blokje om en je bent het al) waren daar aan het schaatsen. Het was een heel mooi beeld, in het donker tussen de bomen door, een verlicht plekje met daarop mensen die zo uit een ouderwetse kerstkaart gekomen konden zijn. Met lichtjes in mijn ogen nam ik het in mij op, terwijl mijn tenen inmiddels er als losse knikkers bijlagen in mijn afgetrapte schoenen. Nu doe ik meestal geen vreugdedansje wanneer ik iets actiefs moet gaan doen, op dat moment deed mijn maag de horlepiep. Hoewel ik er zelf niks van weet, is zo'n typisch klassiek kinderverhaal wat met elk feest en partij wordt verteld door mijn moeder over mij, dat ik als klein meisje op schaatsen met twee ijzertjes per voet (kinderschaatsen) al lopende alle schaatsende mensen aan de kant kreeg door onder het 'schaatsen' te roepen 'aan de kant, aan de kant!'. Meestal luisteren mensen vriendelijk glimlachend naar dit verhaal, in hun hoofd optellend hoevaak ze het nou al gehoord hebben. Anyway, bij het zien van deze ijsbaan kwam het gevoel van 'schaatsen, kou, leuk!' weer helemaal omhoog. Nou zul je mij alleen op de ijsbaan zien wanneer de grote tl lampen van de ijsbaan uit zijn, de schaatsbaan muziekstations al over zijn gegaan op obscure nacht programma's, alle mensen reeds met een kruikje onder hun wollen dekentjes liggen en het bordje 'gesloten' de deur van de schaatsbaan siert.. Toch was de stoute gedachte aan mij op schaatsen eventjes heel fijn.. *gniffelgniffel*

ps. Ik heb nieuwe schoenen, gewoon All Stars, want ik had neutrale schoenen nodig, en op dat gebied zijn All Stars het meest verantwoord, denk ik

Foto:

Onsamenhangende blog op acht uur

Ik heb sterk het gevoel dat ik binnenkort mijn blog ineens ga verwijderen..
Want ik heb tevens het gevoel dat niemand het leest.
Vanavond ga ik mijn kamer *restylen, wat best een grote ingrijp is, voor mij. Dat is dan ook weer waarom ik er een beetje tegenop zie. Maar goed, ik ben dan ook best een neurotisch meisje.
Soms denk ik dat ik schizofreen ben, i.v.m. wisselend neurotisch en zorgeloos gedrag. Meestal wijdt ik het dan maar weer aan mijn leeftijd, altijd makkelijk, zoiets.
Vanmiddag waren Matthias en Jurjen (mijn enige vrienden, hehe) hier. Het was een middag van dode bruidjes, klaxonerende leraren en sado masochistische slagen tegen onze ledematen met een theedoek (voor ons perverse kindjes de ultieme formule tot een middag lang onophoudelijk lachen).
Met Matthias op de fiets bedacht ik mij dat een neus als die van Pinokkio achterhaald is. Aangezien zelfs het meest eerlijke persoon veel liegt, wanneer iemand immers een verhaal verteld, zijn er altijd (gedeeltelijk) vergeten delen tussen, die men dan vervorm en/of aanpast. Of, om een verhaal sappiger te maken, overdreven. Maar leugens van dat soort zijn wat mij betreft meer goed dan slecht. Irritant is het dan ook als een neus op zulke momenten zou groeien, omdat de gesprekspartner dan argwanend wordt, wat uiteindelijk misschien zelfs tot een ruzie kan lijden. En ten tweede, zo'n neus mag dan misschien groeien, hij verteld niet wát het leugen is, zodat mensen verkeerde vermoedens kunnen krijgen. Ook dat is irritant. Dus, lieve kindertjes, hierbij leerde oma Ezra jullie weer een wijze les, wat duidt op ongelofelijk veel levenservaring en misschien iets te veel vrije tijd..




* het Nederlands verengelst en ik, loser als ik ben, doe natuurlijk vrolijk mee

Kerst & Julie Morstad

Eigenlijk is kerst allang niet leuk meer, ik bedoel, er zijn tegenwoordig geen eens gemene werkgevers meer die hun werknemers willen laten doorwerken met kerst, en daardoor bezoek krijgen van een handvol chanterende geesten.. En sowieso, die geesten zouden de werkgever niet kunnen chanteren met de zoon van een werknemer die longonsteking heeft, want aan longontsteking ga je tegenwoordig niet meer dood.
Trouwens, geesten bestaan niet.

Ondanks dat, lagen er toch een paar cadeautjes onder de boom (wij landverraders vieren geen Sinterklaas). En ik heb chocolade gehad, maar ik heb ook iets heel leuks gekregen, namelijk een CD van Regina Spektor; 'Mary Ann Meets The Gravediggers and other short stories'. Bij de cd zat een boekje met simpele doch prachtige tekeningen van een kunstenares genaamd Julie Morstad. Dus ik googlen. Wauw.

Animal party

Lalalala

You're all gonna die someday

De laatste dagen vind ik rare geluiden, rochels, snuiven, gorgelen steeds mooier klinken.
Misschien komt het doordat ik verkouden ben..

Maar dat terzijde.

Volgende week activiteiten week, paar leuke dingen, veel stomme dingen. En een stukje schrijven wat eventueel in de enige echt Gymnasium Krant (van de RSG) kan komen.. Hooray.
Wat me eigenlijk wel leuk lijkt, maar nu moet ik wel met iets goeds komen, want ik heb het gevoel dat mijn teamleider heel wat van me verwacht. En dat hij denkt dat ik literair ben ofzo. Maar dat is niet zo, ik doe maar alsof. Eigenlijk weet ik amper wat het woord betekend.


En daarna kerstvakantie. De leukste vakantie van het jaar, zeg maar, ofzo. Kerst is in iedergeval een minder oppervlakkig feest dan Sinterklaas, wat opzich bestwel leuk is. Dat brengt mij ook op de volgende vraag: waarom is het Sinterklaas kapoentje, als een kapoen een gecastreerde haan is? Zinvolle antwoorden worden beloond met een dropje.

En dan nu dit doldwaze stripje:


Hahahaha, als dat nie lachen is! Alee zeg!
Matthias en ik zijn de laatste tijd nogal geobsedeert door Gummbah. Sturen elkaar allemaal oneliners enzo. Ik ben blij dat hij het leuk vindt, mijn ouders kunnen er namelijk niet echt om lachen zegmaar 'wat een vies taalgebruik', enzo. Ik wilde eigenlijk het plaatje van dokter Strontpiskontkotskak erop zetten, alleen herinnerde mij toen weer de fatsoenlijke aard van mijn blogspot lezertjes (euh..) dus toen deze maar.
Vraag niet om uitleg en probeer er ook maar niet iets diep filosofisch uit te halen, het is gewoon een doldwaas stripje namelijk. Haha, hahaha.

Sorry blogspot..

Mijn blogspot was rilly rilly dood de laatste tijd.
Ik had ook niet super veel ideeën,
maar vanaf nu ga ik weer meer bloggen vanaf hier.
Dat ik iedereens hart ermee mag vullen met geluk,

amen.