Bevroren tenen

Vanavond fietste ik met mijn moeder naar huis, toen ik zag dat de schaatsbaan weer geopend was. Een groep ongetwijfelt veel sportievere mensen dan ik (sportiever dan mij zijn is ook niet erg moeilijk, fiets elke dag een blokje om en je bent het al) waren daar aan het schaatsen. Het was een heel mooi beeld, in het donker tussen de bomen door, een verlicht plekje met daarop mensen die zo uit een ouderwetse kerstkaart gekomen konden zijn. Met lichtjes in mijn ogen nam ik het in mij op, terwijl mijn tenen inmiddels er als losse knikkers bijlagen in mijn afgetrapte schoenen. Nu doe ik meestal geen vreugdedansje wanneer ik iets actiefs moet gaan doen, op dat moment deed mijn maag de horlepiep. Hoewel ik er zelf niks van weet, is zo'n typisch klassiek kinderverhaal wat met elk feest en partij wordt verteld door mijn moeder over mij, dat ik als klein meisje op schaatsen met twee ijzertjes per voet (kinderschaatsen) al lopende alle schaatsende mensen aan de kant kreeg door onder het 'schaatsen' te roepen 'aan de kant, aan de kant!'. Meestal luisteren mensen vriendelijk glimlachend naar dit verhaal, in hun hoofd optellend hoevaak ze het nou al gehoord hebben. Anyway, bij het zien van deze ijsbaan kwam het gevoel van 'schaatsen, kou, leuk!' weer helemaal omhoog. Nou zul je mij alleen op de ijsbaan zien wanneer de grote tl lampen van de ijsbaan uit zijn, de schaatsbaan muziekstations al over zijn gegaan op obscure nacht programma's, alle mensen reeds met een kruikje onder hun wollen dekentjes liggen en het bordje 'gesloten' de deur van de schaatsbaan siert.. Toch was de stoute gedachte aan mij op schaatsen eventjes heel fijn.. *gniffelgniffel*

ps. Ik heb nieuwe schoenen, gewoon All Stars, want ik had neutrale schoenen nodig, en op dat gebied zijn All Stars het meest verantwoord, denk ik

Foto: