Ongetwijfelt zijn er veel betere foto's gemaakt, maar aangezien dit MIJN blog is, wil ik MIJN 
foto's ook nog een kans geven.
foto's ook nog een kans geven...Het begon allemaal toen god met de baard besloot een vrouw op de wereld (Moskou om precies te zijn) te zetten die met haar zang- en pianospel ieders hart zal verblijden als een chocolademousse. Daarmee grijp ik misschien iets te ver de geschiedenis in, dus laat ik eerst maar eens beginnen met dinsdagavond 18:00 uur.
Een uur voordat de zaal open zou gaan (19:00 uur) stonden wij (Ik en een aantal andere verwoede Regina Spektor groupies uit Sneek en omstreken) met een handvol andere dood-moeilijk-fans. In dat uur gebeurde er niet zo veel vertelenswaardigs, behalve dat er af en toe mensen langsliepen die misschien wel net iets spannend hadden gedaan, bijvoorbeeld dansen op een bar met vijf liliputters (..het was tenslotte Amsterdam..), maar ik stond daar dus maar wat.
Uiteindelijk gingen de grote houten deuren -naar een moment vol spanning of niet aan de verkeerde kant waren gaan staan- open.
Daar was iedereen natuurlijk blij om, maar ook weer niet zo blij dat ze er een dansje door gingen doen, althans dat heb ik niet gezien.
Het geplande voorprogramma (Reggie Watts, 'de niggah die goed kon beatboxen') was niet komen opdagen, dus toen moesten wij het maar doen met twee bandleden van Regina.
De zanger schuinestreepje violist schuinestreepje opreginasgitaarspelendegitarist schuinestreepje gekkegezichtentrekker heette Kay (K niet te verwarren met een G) Ishibashi 'If I say Ishi, you say Bashi'.
Dit liet mij overigens koud, want ik stond op het punt Regina Spektor te zien!!!! (waaah, geilheid, doet een dansje, kwijlt).
Het viel me ondertussen op dat er veel mannen waren met krullen en/of een baarden en veel meisjes met ponies en dat er behalve Meneer Assies en Hannah Verboom (ja, wat die daar deden..) niet veel celebssss (sorry) waren.
En dan, eindelijk, kwam Regina het podium op, zul je net zien wanneer ik éven niet kijk, terwijl ik daarvoor juist de hele tijd koortsachtig naar het podium staarde.
Ze begon vrijwel meteen met spelen: The Calculation.
Ik was echt totaal overweldigd door haar uithalen, superbe, als een vloedgolf tiramisu, en haar looks. Wilde krullen, een mooi zwart/wit/rood jurkje en haar kenmerkende rode lippen en appelwangetjes. Als ik een man was geweest had ik waarschijnlijk ook nog een passage aan haar memmen gewijd, maar dat gaat natuurlijk een beetje té ver.
De andere nummers die volgden waren vooral nummers van haar nieuwe album Far, maar al snel kwamen ook nummers als Après Moi voorbij, telkens gevolgd door een schattige 'thank you' met een zachte stem en puppy ogen.
'Someone next door is fucking to one of my songs'
Halverwege het concert pakte ze de gitaar, en begon ze tot mijn opluchting meer gekke dingen te vertellen, iets waar ze toch wel om bekend stond.
Op gitaar speelde ze Bobbing For Apples, een nummer dat ik nog niet zo goed kende, maar desalniettemin ontzettend leuk vond, een ontdekking!
Daarna speelde ze nog That Time op gitaar en ging ze weer terug naar de piano.
Op gitaar speelde ze Bobbing For Apples, een nummer dat ik nog niet zo goed kende, maar desalniettemin ontzettend leuk vond, een ontdekking!
Daarna speelde ze nog That Time op gitaar en ging ze weer terug naar de piano.
Daarop deed ze een heel nieuw nummer, Ink Stains, nadat ze had verteld dat ze naar het Anne Frank huis was geweest en het heel bijzonder vond dat Amsterdam het bewaarde.. Het nummer ging over de holocaust. Het was echt een heel mooi nummer, de manier waarop Regina Spektor het vertelde, heel ontroerend en precies zo gezongen zoals het moet bij zo'n lied.
Hierna heeft ze bijna haar hele nieuwe album afgespeeld, behalve Two Birds en Dance Anthem of the 80's. Dit laatste tot mijn spijt, het leek me wel leuk die live te horen.
De nummers van haar albums werden afgewisseld met de veelal bekende nummers zoals Ghost of corporate future, Hotel Song en On The Radio.
Poor Little Rich Boy
Maar ook speelde ze tamelijk onbekende nummers zoals Riot Gear en Time Is All Around. En, halleluja, ze speelde Poor Litte Rich Boy. Hierin af en toe geïrriteerd door de wat raar op gestelde discobal, die met sommigen nummers wel mooi licht gaf, was dit liedje in het geheel, met het getrommel op het stoeltje, niet helemaal wat het had kunnen zijn en meestal is.
In het toegift werden o.a. Us, Samson en Fidelity gespeeld. Op die laatste had ik nou niet bepaald gehoopt, maar Regina wist het klaar te spelen dat zelfs ik bij dat nummer mijn butt schudde als een opgejaagde baviaan.
Uiteindelijk werd de Regina gekte weer wat aangewakkert doordat ze haar country-geïnspireerde nummer 'Love, you're a whore' speelde.
Zwaai zwaai
Op die manier liet Regina toch weer een glimp haar kenmerkende spontane manier van optreden, die deze keer toch wat georganiseerder over kwam, mede doordat ze een serieuze set-list had, i.p.v. het publiek dat roept wat ze spelen moet..
De viool, drums, en cello waren een welkome toevoeging, want waar de nummer op Far hier en daar nog wat overgeproduceerd leek, was daar ook niks meer van te bekennen.
Klap klap Regina, klap klap achtergrond muzikanten.
En sure we know.
* Mocht het je opgevallen zijn dat de metaforen in deze blog vaak in de vorm van voedingswaren zijn, het gras is altijd groener aan de overkant: ik ben op dieet, kindaaaa (sorry).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten